Οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι μια ομάδα διαγαλαξιακών υπερηρώων που ταξιδεύουν από πλανήτη σε πλανήτη για να βοηθήσουν στη δημιουργία και την επιβίωση της ζωής, να νικήσουν τους τερατώδεις Devians που τους απειλούν σοβαρά και, όταν χρειάζεται, να συμβάλουν στην τεχνολογική πρόοδο. Η ταινία εξηγεί πρακτικά τις μεγάλες εφευρέσεις της ανθρώπινης ιστορίας, που συχνά φαίνονται ανεξήγητες, και την ανάπτυξη μυθολογιών: τελικά, η ανθρωπότητα έβλεπε «θεούς» όταν τους κοίταζε, και αυτοί οι θεοί τους προστάτευαν και τους παραχώρησαν ενώ ήταν μάρτυρες των εσωτερικών τους συγκρούσεων. θα μπορούσαν να έχουν.

Και πάνω από τις ιστορίες, οι ιστορίες παραμορφώνονται, η ιστορία αλλάζει, τα ονόματα γίνονται Αθηνά, η Ελληνίδα θεά της σοφίας και του πολέμου, ο Ήφαιστος του εφευρέτη Φάστος, ο σιδηρουργός του ελληνικού πάνθεου ή ακόμα και ο Ίκαρος το ιπτάμενο καλάμι. πέταξε πολύ κοντά στον ήλιο στην ελληνική μυθολογία. Αρχικά ο γρήγορος Ερμής του Ερμή (που ήταν ο Ερμής για τους Έλληνες), ο Σέρσι, που συναντά ψευδαισθήσεις και μυθικές φιγούρες, είναι σε θέση να μεταμορφώσει άλλους, ενώ ο Αιακός, ο μεγαλύτερος πολεμιστής του Τρωικού πολέμου μετά τον Αχιλλέα, μπορεί να προέρχεται από τον Ατζάκ. Ο Druig είναι πιθανώς μια παραλλαγή της αγγλικής λέξης “dragon”, και ενώ δεν είναι ξεκάθαρο από την ταινία, στα κόμικ είναι “άρχοντας των φλόγων και των εφιαλτών”, το Sprite, εγκλωβισμένο στο σώμα ενός παιδιού, έγινε μικρά, νεράιδα πλάσματα (δηλαδή έδωσε) το όνομά του, ενώ ο Γκιλγκαμές είναι ο αρχικός πρωταγωνιστής του έπους της Μεσοποταμίας που φέρει το όνομά του. Στην περίπτωση του Kingu, η ιστορία προέλευσης είναι ήδη πιο δύσκολη, καθώς η πιο κοντινή ομοιότητα μπορεί να εντοπιστεί με έναν Βαβυλωνιακό θεό που ονομάζεται Kingu, του οποίου οι ειδικές ικανότητες πέθανε αρκετά νωρίς. Και πατρίδα τους είναι η Ολυμπία, που παραπέμπει ξεκάθαρα στην πατρίδα των Ελλήνων θεών, την Ολυμπία. Η ταινία προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον θεατή όχι μόνο μέσω ονομάτων αλλά και μέσω άλλων μέσων που αυτοί οι χαρακτήρες χρησίμευσαν ως βάση για τη μυθολογία, παρέχοντας ένα είδος εναλλακτικής ερμηνείας του σύμπαντος της Marvel σαν να υπήρχε ένας ξεχωριστός κόσμος σε ένα τεράστιο σύνολο. από την προηγούμενη. Οι ταινίες κατασκευάζονται.

Ωστόσο, οι παραλληλισμοί δεν τελειώνουν εκεί. Η ταινία ξεκινά με τη φράση «Στην αρχή», που είναι και το άνοιγμα του βιβλικού Βιβλίου της Δημιουργίας: στα ουγγρικά, συνοψίζεται στην πρώτη λέξη «Ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη στην αρχή». Η αναλογία δεν είναι τυχαία, καθώς οι δημιουργοί των πρωταγωνιστών είναι οι Ουράνιοι, που «παράγουν» όλη την άλλη ύλη και ζωή στο σύμπαν. Στόχος τους είναι οι πλανήτες να εξελιχθούν και ο πληθυσμός να αυξηθεί, και αν ο πληθυσμός οποιουδήποτε δεδομένου κόσμου είναι αρκετά μεγάλος, ο κοιμισμένος Παράδεισος στη μέση του πλανήτη μπορεί να ξυπνήσει – αυτή η διαδικασία καταστρέφει τα πάντα και τους πάντες, αλλά το νέο Ciel έχει ένας νέος κόσμος, μια νέα ζωή, νέες ευκαιρίες. Η κεντρική σύγκρουση της ταινίας προέρχεται επίσης από αυτό: οι Αιώνιοι, μόλις το συνειδητοποιήσουν, αδυνατούν να εκπληρώσουν την αποστολή τους και οι διαφορές μεταξύ τους μετατρέπονται σε διαιρέσεις: μια ομάδα «ηρώων» θα έσωζε την ανθρωπότητα και θα κατέστρεφε τον Παράδεισο, και το άλλο μισό θα τερματίσει την κυκλικότητα του σύμπαντος μπορεί να συνεχιστεί αμετάβλητη.

Όπως οι μυθολογικοί θεοί, ο Αιώνιος δεν είχε το εύκολο έργο να επιβλέπει την ολοένα πιο αποτελεσματική και προηγμένη καταστροφή της ανθρωπότητας, ειδικά επειδή η καταστροφή βασιζόταν συχνά στις τεχνολογίες που παρείχαν. Εξαιτίας αυτού, ο Druig αποχωρίστηκε από την ομάδα αιώνες νωρίτερα για να κατευνάσει μια ομάδα ανθρώπων με την εκπληκτική του ικανότητα και να ζήσει μαζί τους ειρηνικά – επομένως προτιμά να εγκαταλείψει την αποστολή του παρά να παρακολουθεί νωχελικά τα μαρτύρια. Μαζί με τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις, αυξάνεται η ικανότητα του ανθρώπου να σκοτώνει και ένα από τα κυριότερα σημεία αυτού είναι οι δύο ατομικές βόμβες που έριξαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έκαναν τις πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι ίσες με τη γη στις 6 και 9 Αυγούστου 1945. για να νιώσετε τις επιπτώσεις όχι μόνο σωματικά αλλά και κοινωνικά και κοινωνιολογικά αργότερα – για τη Φαστό ήταν μια ρήξη, αλλά σε όλη την ιστορία οι χαρακτήρες βασανίζονταν από αμφιβολίες. Και αυτό είναι που κάνει τον Αιώνιο πραγματικά ξεχωριστό: γιατί οι χαρακτήρες του είναι πιο ανθρώπινοι από όσο νομίζετε.

Η θεϊκή ύπαρξη με αυτή την έννοια είναι απίστευτα δύσκολη και βασανιστική και προκαλεί συνεχείς υπαρξιακές κρίσεις.

Οι χαρακτήρες σήμερα είναι ως επί το πλείστον παρατηρητές, και μερικές φορές λεπτοί παρεμβαίνοντες, που δεν μπορούν να επηρεάσουν δραστικά ή σημαντικά τα θέματά τους. Όπως θα δούμε αργότερα, δεν είναι επειδή ο σκοπός του Αιώνιου είναι να υποστηρίξει την ανάπτυξη της ανθρωπότητας έτσι ώστε να καταστραφεί ο πλανήτης και να δημιουργηθεί ένας νέος Παράδεισος. Οι κίνδυνοι και τα βασανιστήρια που συνδέονται με τους πολέμους είναι επίσης μέρος του μεγάλου σχεδίου, και είναι ακόμη απαραίτητα λόγω της τεχνολογικής καινοτομίας και των δραστικών κοινωνικών αλλαγών: στο τέλος, ωστόσο, η καταστροφή περιμένει τους πάντες για να επιβιώσει η κυκλικότητα. Όπως μαθαίνουμε, οι Eternals είναι ουσιαστικά εξαιρετικά προηγμένες τεχνητές νοημοσύνη των οποίων οι μνήμες σβήνονται από τον δημιουργό τους πριν από μια «ανάπτυξη» και στη συνέχεια δίνονται προκατασκευασμένες εικόνες που τους δίνουν σκοπό, πρόθεση και ηθική κατεύθυνση: η Ολυμπία, η πατρίδα τους, δεν υπάρχει. μόνο μια ένδοξη εικόνα φάντασμα του σπιτιού. Ο Παντοδύναμος Παράδεισος πίσω από όλα αυτά, ο ίδιος ο Arishem ο Κριτής, δημιούργησε τους Devians για να προκαλέσουν σύγκρουση με σκοπό να παρακινήσουν την ανάπτυξη της προηγμένης νοημοσύνης του Αιώνιου και του πλανήτη. Ωστόσο, δεν περίμενε ότι οι Devians θα εξελιχθούν, και εκεί έρχεται ο Kro. Και γνωρίζοντας όλα αυτά, οι χαρακτήρες μπορούν να συναντήσουν την υψηλότερη μορφή υπαρξιστικού μηδενισμού, που μπορεί αναμφίβολα να είναι ένα από τα πιο φρικτά συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος – άλλος «παντοδύναμος θεός».

Όπως ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, στο ΧΧ. ένας από τους κυρίαρχους υπαρξιστές φιλοσόφους του 20ου αιώνα, η ύπαρξη, δηλαδή η ύπαρξη, προηγείται της ουσίας, άρα και της ουσίας. Ο άνθρωπος πρώτα δημιουργείται και μετά βρίσκει νόημα στη ζωή. Στην περίπτωση των Αιώνιων, δεν συμβαίνει απλώς το αντίστροφο – αρχικά προορίζονταν για έναν σκοπό και μετά δημιουργήθηκαν για να τον εκπληρώσουν – αλλά το έχουν περάσει πολλές φορές, σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Αν η διατύπωση του Σαρτρ είναι θετική, τελικά, όλοι γεμίζουν τις μέρες τους με νόημα, είναι προορισμένοι για τίποτα, σε αυτό το περιβάλλον οι θεοί μπορούν να βρεθούν σε μια εκπληκτική, τρομερά, τρελά τρομακτική κατάσταση, γιατί αν έχουν την ικανότητα να αλλάξουν, μπορούν μην το κανεις. . Όχι μόνο μαρτυρούν την ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά πρακτικά και τη δική τους ιστορία. Δεν υπάρχει διαφυγή, καθώς είναι μόνο επαναπρογραμματισμένοι για να πέφτουν σε αυτή την παράλογη δίνη ξανά και ξανά. Ενώ για την ανθρωπότητα η θρησκεία και οι μεταφυσικές έννοιες είναι απαντήσεις στον φόβο του θανάτου, τα καταφύγια για το άγνωστο, οι ενσαρκώσεις των θρησκειών, οι θεοί, δεν υπάρχουν πουθενά, γυμνοί στην άκρη μιας πραγματικά άδειης ύπαρξης, όπου μαριονέτα τα μωρά ρίχνονται από μια ακόμη υψηλότερη δύναμη. Και η κατάσταση επιδεινώνεται περαιτέρω από την κατάσταση των Devians.

Ο Κρο, ο παρεκκλίνων που ξυπνά στην αυτογνωσία, αντιμετωπίζει τον Αιώνιο με τη φρικτή αλήθεια: και αυτοί παλεύουν μόνο για την επιβίωσή τους, τον δημιουργό τους από κοινού, με τη μόνη διαφορά ότι οι Ντέβι προορίζονταν για τη δυσκολία του ρόλου». Όπως οι μέσοι, ακατέργαστοι κακοί σε ταινίες ή δεκάδες εχθροί στα βιντεοπαιχνίδια, οι Devians εξυπηρετούσαν ακριβώς αυτόν τον σκοπό: πλάσματα που έπρεπε να νικηθούν, εναντίον των οποίων οι «θεοί» μπορεί να φαίνονται ακόμη μεγαλύτεροι ήρωες για να θριαμβεύσουν. Ωστόσο, με αυτή την εκδήλωση, είναι Είναι αιώνιοι αγγίζει μια καταπιεστική αλήθεια: και αυτά τα πλάσματα παλεύουν μόνο για την επιβίωσή τους και παίζουν τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί.

Μαριονέτες σε ένα κοσμικό επίπεδο, χωρίς δόξα και λάμψη.

Είναι λοιπόν απολύτως κατανοητό ότι επαναστατούν, και είναι κατανοητό ότι περιφρονούν βαθιά τον Αιώνιο. Και σε αυτό επισυνάπτεται μια άλλη ιδιαιτερότητα της ταινίας: η πλήρης και πραγματική απουσία του εχθρού. Οι Devians βγαίνουν από την εικόνα του εχθρού με αυτήν την πρόταση και αυτό το γεγονός, και μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει καλό ή κακό σε αυτή την ιστορία, όλα είναι θέμα άποψης.

Οι Ουράνιοι λειτουργούν έναν κύκλο για την επιβίωση του σύμπαντος, για τον οποίο προφανώς – και προς το παρόν – δεν υπάρχει εναλλακτική: νέοι κόσμοι μπορούν να γεννηθούν μόνο εάν καταστραφούν αυτοί που ήδη υπάρχουν, παρέχοντας έτσι μια κοιτίδα για τους νέους Ουράνιους. Οι Αιώνιοι είναι αρχικά στο καθορισμένο μονοπάτι τους, αλλά αντιλαμβάνονται το ανούσιο της ύπαρξής τους, αγαπούν επίσης την ανθρωπότητα, και από την άποψή τους, είναι απολύτως έγκυρο ότι θέλουν να ξεκολλήσουν από τις αλυσίδες τους για να ξεκινήσουν ένα μονοπάτι αληθινή ελεύθερη βούληση (ομοίως), επιθυμούν ειλικρινά ότι, και στην περίπτωσή τους, η ύπαρξη προηγείται της ουσίας και βρίσκουν τη δική τους μοναδική, μη εκχωρημένη ουσία της ύπαρξής τους. Και οι Devians έκαναν επίσης το δικό τους, αλλά τους δόθηκε ο πιο στενός ρόλος: έπρεπε να κυνηγούν και να σκοτώνουν σαν άθλια, ειδεχθή, παραμορφωμένα τέρατα. Τι γίνεται όμως αν θέλουν περισσότερο από αυτό; Γιατί δεν μπορούν να θέλουν περισσότερα; Γιατί πρέπει να είναι κακοί; Η περιέργεια των Αιώνιων είναι ότι όταν αναπολούμε την ταινία, συνειδητοποιούμε ότι εδώ ο καθένας μπορεί να είναι εχθρός του καθενός, αλλά κανείς δεν έχει απόλυτη ηθική υπεροχή.

Οι αντίθετες απόψεις διαφέρουν ως προς τα δύο κεντρικά τους στοιχεία. Το ένα είναι από ποια οπτική γωνία ερμηνεύουν την ύπαρξη και ποια σημασία δίνεται σε άτομα και σε διαφορετικές φυλές: τελικά, ποια είναι η αξία του ατόμου για την ανθρωπότητα συνολικά και ποια είναι η αξία της ανθρωπότητας και της επίγειας ζωής για τους ολόκληρο το ον; Η παρατεταμένη αλληλεπίδραση δημιουργεί μια προσκόλληση με ένα άτομο καθώς αρχίζει να τρέφει παρόμοια συναισθήματα για ολόκληρη τη φυλή και η ερώτηση είναι ήδη πιο δύσκολο να απαντηθεί. Σε αντίθεση με παρόμοια έργα του είδους, εδώ δεν είναι ξεκάθαρο τι είναι το «δημόσιο αγαθό», ούτε τι ακριβώς μπορεί να υπηρετηθεί και τι θυσίες πρέπει να γίνουν για αυτό. Με τον δικό τους τρόπο, αυτοί που βοηθούν την ανθρωπότητα να πάρει την πιο συνειδητή δυνατή απόφαση: κάνουν τα πάντα για να επιβιώσουν επιτρέποντας στον εαυτό τους να αισθάνεται. Η άλλη άποψη είναι πώς βλέπουν την έννοια του είναι. Αρκεί η μία πλευρά να διατηρήσει την ύπαρξή της, ανεξάρτητα από το ότι δεν της προσδίδεται ατομική σημασία. Σε αυτήν την πολύ ντετερμινιστική αντίληψη, το νόημα της ύπαρξης είναι η ίδια η ύπαρξη, η κυκλικότητα, η συνέχεια και η επιβίωση, που στην προοπτική της είναι ένας πολύ βαθύς αγώνας ενάντια στον εσωτερικό και σπλαχνικό φόβο: το να υπάρχεις είναι καλύτερο από το να μην υπάρχεις. Οι χαρακτήρες τοποθετούνται σε αυτές τις ρυθμίσεις και ο καθένας κάνει αυτό που βλέπει καλά. Και η ιδιαιτερότητα της ταινίας είναι ότι όλες οι αποφάσεις μπορούν να είναι καλές και ότι μπορούμε να αντιπαρατεθούμε σε όλες.

Και όταν όλοι οι δρόμοι είναι τόσο «βατοί», είναι πολύ πιο δύσκολο να επιλέξεις – και πολύ πιο δύσκολο να καταδικάσεις όποιον παίρνει διαφορετική κατεύθυνση.

Επιστρέφουμε λοιπόν σε αυτό Είναι αιώνιοι πώς αντιμετωπίζει την ολότητα και την αλληλεπίδραση της παντοδυναμίας, της ηθικής, της μυθολογίας και της εικόνας του εχθρού, όλα μέσα από το πρίσμα της ύπαρξης. Και όλα οδηγούν σε μια πραγματικά μοναδική δημιουργία που ταυτόχρονα αγγίζει τους αρχαίους μύθους και τα σύγχρονα υπαρξιστικά ερωτήματα για να πει μια ιστορία στην οποία ο Παντοδύναμος αγωνίζεται, αλλά ακόμη και αυτοί δεν ξέρουν ακριβώς γιατί και τι. Και τα διλήμματά τους δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ανθρώπινα.