Ήταν μείον 10 βαθμοί όταν ο αρθρογράφος σας στο Global View πάλεψε να σύρει τη βαλίτσα του στους παγωμένους δρόμους του Νταβός για να προλάβει το λεωφορείο για τη Ζυρίχη στις 6 το πρωί του Σαββάτου. Η πρώτη χειμερινή συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) μετά το 2020 ήταν επιτυχής. Αν και ήταν λίγοι οι Κινέζοι και οι Ρώσοι απουσίαζαν εντελώς, η Ινδία και τα κράτη του Κόλπου αναπλήρωσαν την απουσία τους, ενώ η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σημείωσε υψηλό όλων των εποχών, γράφει ο Walter Russell Mead στη Wall Street Journal.

Από την οπτική γωνία του Klaus Schwab, του 84χρονου ιδρυτή του WEF και κύριου διοργανωτή, η 53η ετήσια έκδοση ήταν ένας θρίαμβος. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αυτή τη στιγμή προωθεί αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, έχασε προσεκτικά την εκδήλωση. Αλλά η Ursula von der Leyen, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και η Roberta Metsola, Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ενώθηκαν με τον Γερμανό Καγκελάριο Όλαφ Σολτς στην εκφώνηση των βασικών ομιλιών στο WEF. Η τελική συζήτηση για τις παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές συγκέντρωσε τον πρόεδρο του ΔΝΤ, τους επικεφαλής των κεντρικών τραπεζών της ΕΕ και της Ιαπωνίας, καθώς και διανοούμενους του κύρους του Λάρι Σάμερς
[economist american – n.trad].

Δεν υπάρχει άλλη εκδήλωση στον κόσμο που να συνδυάζει τέτοιο συνδυασμό δύναμης και διασημότητας. Παρά όλες τις ελλείψεις του, το WEF παραμένει βασικός προορισμός για την παγκόσμια ελίτ εξουσίας. Και όταν διευθύνοντες σύμβουλοι και παγκόσμιοι ηγέτες συρρέουν στο Νταβός, οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές δύσκολα μπορούν να μείνουν μακριά.

Στο Νταβός, οι πραγματικές διαπραγματεύσεις πραγματοποιούνται σε ιδιωτικές συναντήσεις μεταξύ ηγετών και επενδυτών, αλλά στη δημόσια ατζέντα της συνάντησης κυριαρχούσαν δύο θέματα: η κλιματική αλλαγή και ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Ο ενθουσιασμός για την Ουκρανία ήταν έκδηλος. Ευρωπαίοι ντυμένοι στα κίτρινα και μπλε από αλληλεγγύη. Ο Πρόεδρος Volodymyr Zelenskiy μίλησε μέσω βίντεο, ενώ η πρώτη κυρία της Ουκρανίας παρευρέθηκε αυτοπροσώπως. Και οι δύο έγιναν δεκτοί με όρθιους χειροκροτητές – αν και μη Ευρωπαίοι και μη Αμερικανοί συμμετέχοντες, όπως αυτοί από την Ινδία και τον Κόλπο, δεν ήταν τόσο ενθουσιώδεις.

Ο ενθουσιασμός των Ευρωπαίων για την Ουκρανία βασίζεται εν μέρει σε μια αίσθηση ανακούφισης. Ο ζεστός χειμώνας σε συνδυασμό με μέτρα που υιοθέτησαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανέτρεψαν το σχέδιο του Βλαντιμίρ Πούτιν να γονατίσει την ήπειρο με ενεργειακό εμπάργκο. Και παρά την αυτοσυγκράτηση χωρών όπως η Ουγγαρία, η Ελλάδα και η Σλοβακία, η ΕΕ μπόρεσε να συσπειρωθεί γύρω από τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και τη βοήθεια για την Ουκρανία. Ομιλητές μετά από ομιλητές, επέστρεψαν στα ίδια θέματα: η Ευρώπη είναι ισχυρή, η Ευρώπη είναι ενωμένη, η Ευρώπη έχει γίνει σημαντικός γεωπολιτικός παίκτης με τον ίδιο τρόπο όπως η Κίνα και η Αμερική.

Αλλά αυτό το τελευταίο κύμα ευρωθριαμβισμού δεν ήταν πειστικό, και όχι μόνο λόγω της εσωτερικής διαμάχης για θέματα όπως η απροθυμία της Γερμανίας να στείλει άρματα μάχης Leopard στην Ουκρανία. Η γενική αδυναμία της Ευρώπης έχει μεγαλύτερη σημασία από τις εσωτερικές της διαφορές. Εάν η Ουκρανία βασιζόταν μόνο στην ευρωπαϊκή βοήθεια και αυτό ήταν όλο, η ρωσική σημαία θα κυμάτιζε τώρα πάνω από τα ερείπια του Χάρκοβο, του Κιέβου και της Οδησσού. Περισσότερα από 30 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Ευρώπη δεν μπορεί να δράσει στον κήπο της χωρίς να εξαρτάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όμως η Ουάσιγκτον ανησυχεί όλο και περισσότερο για τις προκλήσεις στον Ινδο-Ειρηνικό. Και δεδομένου ότι πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες βρίσκονται καταφύγιο κάτω από την αμερικανική ομπρέλα ασφαλείας, ακόμη και αν διατηρούν πεισματικά στενές οικονομικές σχέσεις με την Κίνα, δεν είναι σαφές πόσο καιρό οι Ηνωμένες Πολιτείες θα είναι πρόθυμες ή σε θέση να προστατεύσουν την ΕΕ από τις συνέπειες της γεωπολιτικής της ανικανότητας.

Αυτό δεν είναι μια αβάσιμη ανησυχία. Ο Πούτιν δεν έχει χάσει ακόμη τον πόλεμο που ξεκίνησε. Ο φόβος ότι μια κινητοποίηση στη Ρωσία θα έφερνε πίσω στο μέτωπο εκατοντάδες χιλιάδες αδρανείς αλλά κακώς εκπαιδευμένους στρατιώτες, καθώς και μια πιο σχετική εκτίμηση της αποτελεσματικότητας των ρωσικών αεροπορικών βομβαρδισμών, οδήγησαν ορισμένους στο Κίεβο, και όχι μόνο, να προειδοποιήσουν για μια μαζική ρωσική επίθεση την άνοιξη.

Εάν η Γερμανία υποχωρήσει και στείλει τανκς στην Ουκρανία, οι ελπίδες της Ρωσίας για μια επιτυχημένη επίθεση θα χτυπηθούν. Αλλά ακόμα κι έτσι, χωρίς τα χρήματα, τα όπλα και τα πυρομαχικά της Αμερικής, η Ουκρανία δεν μπορεί να συνεχίσει αυτόν τον άνισο αγώνα επ’ αόριστον.

Στο προηγούμενο άρθρο μου, έδειξα ότι οι ευρωπαϊκές ελπίδες για συντονισμένη παγκόσμια δράση για την κλιματική αλλαγή δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς την υποστήριξη των Αμερικανών Ρεπουμπλικανών. Ομοίως, οι ευρωπαϊκές ελπίδες για την Ουκρανία εξαρτώνται από την ψήφο των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο των ΗΠΑ. Η πεποίθηση ότι η ΕΕ μπορεί να επιτύχει τους βασικούς της στόχους χωρίς σοβαρό διάλογο με τους Αμερικανούς συντηρητικούς είναι ένα παράδειγμα ευσεβούς πόθου. Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία θα έπρεπε να είχε προειδοποιήσει τους Ευρωπαίους για τον κίνδυνο να χτίσουν μια εξωτερική πολιτική με ευσεβείς πόθους. Αλλά δεν φαίνεται να είναι σε εγρήγορση.

Η Ευρώπη περπατά πάνω σε ένα λεπτό στρώμα πάγου. Η Ρωσία, η Κίνα και το Ιράν αμφισβητούν την τρέχουσα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Νότου μισεί όλο και περισσότερο το status quo. Και στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πολιτική συναίνεση που κράτησε τη χώρα εμπλεκόμενη στις παγκόσμιες υποθέσεις για δύο γενιές έχει ήδη διαλυθεί σοβαρά.

Οι Ευρωπαίοι διπλωμάτες υπερηφανεύονται που είναι καλοί στη δημιουργία γεφυρών και διαλόγου, ακόμη κι αν μερικές φορές φαίνονται πιο πρόθυμοι να συνομιλήσουν με την Τεχεράνη και το Πεκίνο παρά με το Οχάιο και τη Φλόριντα. Ας ελπίσουμε ότι το 2023 σηματοδοτεί την έναρξη μιας εποχής διαλόγου, που ίσως διευκολύνεται από το WEF, μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών και των ολοένα πιο σκυθρωπών Αμερικανών συντηρητικών, των οποίων την υποστήριξη χρειάζονται απεγνωσμένα.

Πηγή: RADIOR