Στα τέλη της περασμένης εβδομάδας, η Ελληνίδα σολίστ και συνθέτρια Lia Hide έδωσε την πρώτη της συναυλία στη Ρουμανία, η εκδήλωση έλαβε χώρα στο Manufactura, στην Τιμισοάρα. Η Lia Hide είναι μια παραγωγική Ελληνίδα σκοτεινή ποπ καλλιτέχνης που ηχογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 με έργα και καλλιτέχνες όπως οι Robin Skouteris, Influence και A Dog Named Rodriguez και έχει εμφανιστεί σε συλλογές που κυκλοφόρησαν από τα Sound of Everything, Global Underground, Planetworks ή Registers of Αγάπη. Κυκλοφόρησε τέσσερα σόλο άλμπουμ και μοιράστηκε τη σκηνή με τους Tricky και Kovacs.

Με αφορμή τη συναυλία της στην Τιμισοάρα, η καλλιτέχνης έδειξε ότι ο συχνός έπαινος που απολαμβάνει διεθνώς είναι όσο το δυνατόν πιο δικαιολογημένος, καθώς ορισμένα κομμάτια που ερμηνεύει έχουν ομοιότητες με ονόματα όπως Depeche ModeΟ Ένιο Μορικόνε, ο Νικ Κέιβ, ο Σον Λουξ ή Radiohead. Μετά το ρεσιτάλ της, η Lia Hide τραγούδησε επίσης με το συγκρότημα Timisoara BAU. Στη συνέχεια της έκανα συνέντευξη.

– Πώς θα περιγράφατε τη μουσική σας;

– Είναι ένα είδος σκοτεινής, avant-garde progressive ποπ. Με αναμνήσεις από την Kate Bush και την Tori Amos. Δεν είναι synth-pop. Και όχι ροκ, πανκ ή μέταλ, αλλά ένα είδος ποπ αρτ. Παρόλο που μερικές φορές οι άνθρωποι χορεύουν στις συναυλίες μας, η μουσική μας δεν θα γίνει ποτέ τόσο εμπορική όσο η Kylie Minogue ή η Madonna, για παράδειγμα. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Μπαίνω στον πειρασμό να πω ότι κανείς δεν τραγουδάει σαν εμένα, χα χα… Πρέπει να σε αναγνωρίσει ο κόσμος για να έχεις αναφορές. Για παράδειγμα, αν πριν από τη σειρά Strange Things έλεγα ότι εμπνεύστηκα από την Kate Bush, πολλοί νέοι θα με ρωτούσαν ποια είναι. Νομίζω ότι κάθε γυναίκα που τραγουδάει και γράφει τραγούδια πρέπει να της τηλεφωνεί Κέιτ Μπους σε παραπομπές. Μου αρέσουν και άλλοι τραγουδιστές, για παράδειγμα ο PJ Harvey, αλλά είναι διαφορετικό είδος.

– Κυκλοφόρησες τον τέταρτο δίσκο σου πέρυσι. Πώς ήταν η εμφάνισή σας στον κόσμο της μουσικής μέχρι τώρα;

– Στο πρώτο άλμπουμ μας υπέγραψε η EMI Greece, αλλά δεν ήξεραν πώς να μας βάλουν ταμπέλα και χωρίσαμε. Από τότε, είμαστε μόνοι.

– Πώς είναι η μουσική σκηνή στην Ελλάδα και πού εντάσσεστε σε αυτή την εξίσωση;

– Έχουμε πολύ trot και turbofolk στην Ελλάδα. Το Turbofolk είναι αυτή η ποπ μουσική με τραγουδίστριες που έχουν όμορφα σώματα και φορέματα με πολλές παγιέτες. Ο κόσμος πηγαίνει σε αυτές τις συναυλίες για να πιει ένα μπουκάλι ουίσκι και να ακούσει ινδικούς και ελληνικούς ρυθμούς. Έχουμε επίσης muklt trap και hip hop. Η μουσική μου απορροφάται περισσότερο από τη σκηνή της τζαζ. Πέρυσι τραγούδησα στη σκηνή Φεστιβάλ Τζαζ της Αθήνας, σε μια γιγάντια σκηνή. Έχουμε και jazz στοιχεία στη μουσική μας και στην εκτεταμένη φόρμουλα έχουμε άλλους δύο συνεργάτες. Νομίζω ότι οι μουσικοί στη σκηνή της τζαζ είναι πιο ανοιχτόμυαλοι σήμερα, για παράδειγμα στο Μοντρέ κάλεσαν τους Foo Fighters.

– Διδάσκετε μουσική και σε ωδείο της Αθήνας. Πώς γίνεται αυτή η δραστηριότητα;

– Ναι, είμαι δάσκαλος στο Ωδείο Μουσικής Πράξης, όπου παραδίδω μαθήματα τραγουδιού και σύνθεσης. Είναι πολύ όμορφο και…έχω ιδιαίτερη ενέργεια από τους μαθητές μου…σου δίνουν μια αίσθηση φρεσκάδας που σε κάνει να μην γερνάς ποτέ…

– Τραγουδήσατε για πρώτη φορά στη Ρουμανία. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας όταν πηγαίνετε σε ένα νέο μέρος;

– Ελπίζω να βρω ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Δεν περιμένω να έχω χιλιάδες κόσμο στο κοινό, είναι ξεκάθαρο ότι δεν με γνωρίζουν στη Ρουμανία. Είναι καλό να έχω οικεία σόου σε μικρά κλαμπ, όπου μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου διαφορετικά. Όταν παίζεις σε μια μεγάλη σκηνή, δεν μπορείς να ανοίξεις την καρδιά σου όπως όταν έχεις έναν μικρό κόσμο μπροστά σου. Σε μια μεγάλη σκηνή δεν μπορείς να μιλήσεις για τα δυστυχισμένα παιδικά σου χρόνια, αλλά στις μικρές παραστάσεις είναι διαφορετικά… και μερικές φορές καταλήγεις να κάνεις για πάντα φίλους.

– Το τελευταίο σας άλμπουμ, «The Missing Fourth Guest», είναι εμπνευσμένο από ένα έργο του Έλληνα φιλοσόφου Πλάτωνα, γραμμένο σε μορφή διαλόγου, τον Τίμαιο, που περιέχει μια φανταστική συνομιλία. Τι θέλετε να μεταδώσετε με τη μουσική σας;

– Θέλω να δημιουργήσω έναν καλύτερο κόσμο. Το ξέρω, φαίνεται ουτοπικό. Όταν ήμουν νεότερος, τραγουδούσα περισσότερο για την κατάθλιψη και τις αποτυχημένες σχέσεις. Τώρα… εμπνεύστηκα από τον Πλάτωνα. Αν ο κόσμος θέλει να γίνει καλύτερος, ο καθένας μας πρέπει να γίνει καλύτερος. Και αυτό δεν είναι πολιτική δήλωση. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία είναι καθολική. Αλλά εμείς στην Ελλάδα δεν έχουμε πλέον καμία σχέση με αυτό. Απλώς ζούμε στην ίδια περιοχή. Αυτή είναι η μόνη ομοιότητα. Ξέρω ανθρώπους που βοηθούν τα ζώα και δεν τους αρέσει η αδικία. Προσπαθώ να πω στους ανθρώπους ότι είμαστε πιο δυνατοί μαζί. Όχι πολιτική. Η εκπαίδευση είναι το πιο σημαντικό εργαλείο που έχει η ανθρωπότητα. Αυτό θέλω να περάσω στους ανθρώπους… να διαβάσουν, να εκπαιδεύσουν τον εαυτό τους, να ανοίξουν τις καρδιές τους και να αλληλεπιδράσουν με τους άλλους. Δεν τραγουδάω για τα καλά vibes, τραγουδάω για την αποδοχή. Για παράδειγμα, ένα από τα τραγούδια μου είναι για γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Πρέπει να συζητήσουμε αυτά τα θέματα…και να μάθουμε να τα αποδεχόμαστε.

– Έπαιξες λίγο και με το συγκρότημα της Τιμισοάρα, BAU, πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία; Σας αρέσουν οι συνεργασίες;

– Ήταν ιδέα των διοργανωτών της συναυλίας και αυτών της BAU. Και μου άρεσε, ήταν ενδιαφέρον. Μου είπαν ότι σήμερα έπαιζαν χωρίς σολίστ και τζαμάρω λίγο μαζί τους. Έχω συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς ηλεκτρονικής μουσικής και chill out.

– Τραγουδήσατε στην Τιμισοάρα και μια διασκευή των Massive Attack. Σας αρέσει να ερμηνεύετε τραγούδια άλλων καλλιτεχνών;

– Επίσης τραγουδάμε διασκευές μόνο όταν χρειαζόμαστε πραγματικά τα χρήματα. Ναι, μερικές φορές παίζουμε ακόμα τα σόου μας στο Massive Attack, αλλά δεν τρελαίνομαι μετά τις λήψεις. Πιστεύω ότι όταν κάνεις ένα εξώφυλλο πρέπει να πεις κάτι νέο. Τραγουδάω και διασκευές σε δεξιώσεις ή κοκτέιλ πάρτι, αυτές είναι συναυλίες για χρήματα. Είναι μέρος της δουλειάς μας. Αυτό δεν είναι κακό. Πού αλλού το βάζεις ότι μετά από τέτοιες εκδηλώσεις με επιλέγουν και με όμορφα φορέματα…