Πηγή εικόνας: Pexels (Emily Wilkinson)

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα έχουν παραμείνει παγκόσμια παράδοση. Οι αθλητές που συμμετείχαν σε τέτοιους αγώνες είχαν μια προσεκτικά επιλεγμένη διατροφή ειδικά για την αρχαία περίοδο.

Αν και οι Αρχαίοι Ελληνικοί Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν πολύ διαφορετικοί από τους δικούς μας, οι αρχαίοι αθλητές έκαναν πολλά απίστευτα αθλητικά κατορθώματα στην αρχαιότητα.

Στην αρχή της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων, το 776 π.Χ. μ.Χ., η διατροφή των αρχαίων Ολυμπιονικών δεν διέφερε πολύ από τη διατροφή των κανονικών αρχαίων Ελλήνων. Η κάπως εκπληκτική αρχαία ελληνική διατροφή ήταν σε μεγάλο βαθμό χορτοφαγική. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, ακόμη και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων, δεν έτρωγε καθημερινά κόκκινο κρέας ή καν πουλερικά.

Η αρχαία ελληνική διατροφή ήταν κυρίως χορτοφαγική

Πολλά γεύματα αποτελούνται από χυλό κριθαριού (καθώς το σιτάρι θεωρούνταν ανθυγιεινό και παρακμιακό), μαζί με τυρί, φρέσκα λαχανικά και φρούτα εποχής, με τα σύκα να είναι το πιο δημοφιλές φρούτο στην αρχαιότητα, γράφει το Greek Reporter.

Στην πραγματικότητα, τα γλυκά φρούτα ήταν ένα ουσιαστικό μέρος η δίαιτα Charmis, ένας Σπαρτιάτης αθλητής. Συναρπαστικά, το Charmis Diet Records μας δίνει τις πρώτες λεπτομέρειες για το τι έτρωγαν οι αρχαίοι Έλληνες αθλητές. Χάρμης Σπάρτης, νικητής του αγώνα των 200 μέτρων στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες του 668 π.Χ. J.-C., εκπαιδευμένος με μια δίαιτα που αποτελείται κυρίως από αποξηραμένα σύκα.

Οι φακές και τα φασόλια ήταν επίσης αναπόσπαστο μέρος της διατροφής ενός αθλητή στην αρχαία Ελλάδα, αλλά ήταν αμφιλεγόμενα καθώς κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία. Τέλος, τα θαλασσινά και τα αυγά ήταν ένα πρόσθετο και σημαντικό μέρος της αρχαίας ελληνικής διατροφής, που πιθανότατα ήταν καλή πηγή πρωτεΐνης για τους αρχαίους Ολυμπιονίκες.

Οι προπονητές συνέβαλαν καθοριστικά στη δημιουργία σχεδίων διατροφής για πρώην αθλητές

Οι προπονητές, όπως και σήμερα, ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας των αθλητών στην αρχαία Ελλάδα. Στην αρχαιότητα υπήρχαν δύο ειδών προπονητές: ένας που φροντίζει τη γενική σωματική υγεία των αθλητών, ως αθλητικός γιατρός, και ένας που τους εκπαιδεύει στο συγκεκριμένο άθλημά τους.

Αυτοί οι εκπαιδευτές είχαν συχνά ένα υπόβαθρο στην ιατρική. Ο Ηρωδικός των Μεγάρων, ο πρώτος αθλητικός προπονητής που αναφέρεται στα αρχαία κείμενα, δίδαξε ιατρική στον Ιπποκράτη, που θεωρείται ο πατέρας αυτού του κλάδου. Όταν αναφέρεται η δίαιτα στα γραπτά του Ιπποκράτη, ο Έλληνας πατέρας της ιατρικής ξεκαθαρίζει ότι το ενδιαφέρον του για το θέμα πηγάζει από τη γοητεία του και, γενικά, από τη γοητεία των αρχαίων Ελλήνων γιατρών με τη διατροφή των αθλητών.

Γύρω στο 600 π.Χ. μ.Χ., περισσότερα από εκατό χρόνια μετά την πρώτη επανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, τέθηκε σε ισχύ η «ανακοφαγία» ή μια υποχρεωτική δίαιτα για πρώην αθλητές. Οι κατευθύνσεις αυτών των ειδικών δίαιτων ήταν συχνά ποικίλες και εξαρτώνται από τον εκπαιδευτή που τις δημιούργησε και οι αθλητές έπρεπε να ακολουθούν αυστηρά τη δίαιτά τους. Εκείνη την εποχή περίπου, οι δίαιτες των αρχαίων Ολυμπιονικών άρχισαν να αποκλίνουν από την καθιερωμένη ελληνική διατροφή της εποχής.

Το κρέας δεν ήταν η βάση της δίαιτας

Όταν έτρωγαν κρέας, το οποίο ήταν πολύ λιγότερο κοινό από τους περισσότερους σύγχρονους αθλητές, οι αρχαίοι αθλητές έτρωγαν διαφορετικούς τύπους κρέατος ανάλογα με το άθλημα. Σύμφωνα με αρχαίες πηγές, οι μπόξερ έτρωγαν κρέας ταύρου ενώ οι μαχητές χοιρινό και οι δρομείς έτρωγαν κατσικίσιο κρέας.

Αν και η κατανάλωση ζωικής πρωτεΐνης από αρχαίους αθλητές ήταν λιγότερο διαδεδομένη από ό,τι σήμερα, ήταν σίγουρα πιο συνηθισμένη από την κατανάλωση των απλών αρχαίων Ελλήνων. Καθώς η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων προχωρούσε, οι αθλητές στράφηκαν όλο και περισσότερο στο κρέας, μέχρι που έγινε βασικό μέρος της παλιάς Ολυμπιακής διατροφής.

Μείνετε ενημερωμένοι με τα τελευταία νέα. Παρακολουθήστε το DCNews ειδήσεις Google