Ουγγρική υπεροχή

Από πολλές απόψεις, στα τέλη του 1800 έκλεισε μια εποχή και άνοιξε μια νέα. Η δεύτερη βιομηχανική επανάσταση μετέτρεψε βασίλεια και δημοκρατίες σε χώρες από σίδηρο και χάλυβα, τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα και τα επιταχυνόμενα τρένα έκαναν τον κόσμο να κινείται με τρόπους που δεν είχαν ξαναδεί, οι εικόνες κινήθηκαν στους κινηματογράφους, οι ήχοι πέρασαν από τα ερτζιανά και οι ίδιοι οι άνθρωποι γίνονταν πιο γρήγοροι. και πιο δυνατός. , έγιναν ψηλότερα. Citius, Altius, Fortius! «Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά!» Έχει γίνει το σύνθημα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.

Μετά από πέντε υπέροχα αθλητικά γεγονότα, Αθήνα, Παρίσι, Σεντ Λούις, Λονδίνο και Στοκχόλμη, έφτασε το επόμενο μεγάλο παιχνίδι. Μέχρι το Βερολίνο, το VI. στο site των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων!

Ταυτόχρονα, θα μπορούσε να είχε εκδοθεί αυτός ο κωδικός: Και μετά, κατεύθυνση Βουδαπέστη! Από την οπτική της αθλητικής διπλωματίας, η Ουγγρική Ολυμπιακή Επιτροπή ήταν ένας από τους πιο ενεργούς και επιτυχημένους παίκτες στο νέο παγκόσμιο κίνημα. Ως αποτέλεσμα, δύο χρόνια πριν από τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Βερολίνο το 1916, η Βουδαπέστη κέρδισε την ψήφο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) με μεγάλη διαφορά έναντι της αντίπαλης Αμβέρσας. Όχι μόνο η ουγγρική αθλητική κοινότητα, αλλά και ολόκληρο το ουγγρικό κοινό μπορεί να πει περήφανα ότι σε έξι χρόνια το πρώτο τρέχον τεύχος θα ξεκινήσει στη Βουδαπέστη. Δυστυχώς, αυτού του ατελείωτου πυροβολισμού είχε προηγηθεί άλλο ένα στο Σεράγεβο, λίγους μήνες μετά την απόφαση της ΔΟΕ. Αυτό είναι το όπλο που στοίχισε τη ζωή του Ferenc Ferdinand, του Αυστροουγγρικού αυτοκρατορικού-βασιλικού υποψηφίου, το καλοκαίρι του 1914, και μετά από το οποίο ο κόσμος δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Ούτε ο αθλητικός κόσμος. Ο παγκόσμιος πόλεμος που ξέσπασε με το πρόσχημα της δολοφονίας του Σεράγεβο ανάγκασε τη νεολαία όλου του κόσμου να αντιμετωπίσει έναν ανταγωνισμό εντελώς διαφορετικού τύπου.

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 στην Αθήνα

Στη Δύση, η κατάσταση έχει αλλάξει

Ωστόσο, το Βερολίνο προετοιμαζόταν σοβαρά για το 1916. Ο ίδιος ήταν παρών στα εγκαίνια του σταδίου Grünewald, που επρόκειτο να φιλοξενήσει τους αγώνες. Ακόμα και ο αυτοκράτορας Βίλμος, που μπορεί να πίστευε στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ακόμα και όταν είχε υποσχεθεί, στα τέλη του καλοκαιριού του 1914, ότι καθώς έπεφταν τα φύλλα, τα παλικάρια θα πήγαιναν στον πόλεμο, θα πήγαιναν σπίτι τους. Οι Γερμανοί ήθελαν να καταπλήξουν τον κόσμο με τις πιο σύγχρονες και μεγαλειώδεις αθλητικές εγκαταστάσεις της εποχής, με αμέτρητες καινοτομίες, συμπεριλαμβανομένης της παρουσίασης των πέντε κρίκων που συμβολίζουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν συνέβη, αντίθετα πίστες και πισίνες, χαρακώματα και ναρκοπέδια περίμεναν τους στρατευμένους αθλητές.

Και παρόλο που ο Erich Maria Remarque έδωσε τον τίτλο Αμετάβλητος στο παγκοσμίου φήμης μυθιστόρημά του The Situation in the West, που περιγράφει τη φρίκη του πολέμου και τη σωματική και ψυχική καταστροφή μιας ολόκληρης γενιάς, πολλά έχουν αλλάξει. Οι εχθρικές χώρες απαίτησαν τον αποκλεισμό της Γερμανίας από τη ΔΟΕ και αυτό που συνέβη με αυτό: την απόσυρση του δικαιώματος φιλοξενίας των Αγώνων του 1916. Ο Κουμπερτέν έμεινε πάντα στις παλιές ιδέες, και ως εκ τούτου στο Βερολίνο: οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ανεξάρτητοι από την πολιτική. δεν μπορεί να ανακληθεί σε αυτή τη βάση. Έτσι, παρόλο που οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν γίνονταν στην πραγματικότητα εκείνη την εποχή, το φάντασμα έμεινε στην ιστορία του αθλητισμού: VI. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Βερολίνου, 1916, ακυρώθηκαν λόγω πολέμου. Με αυτό, ο Coubertin δημιούργησε εν αγνοία του μια παράδοση, τώρα οι χαμένοι αγώνες περιλαμβάνονται στην αρίθμηση των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πέτρινο κουμπερτέν

Αλίμονο στους ηττημένους!

Μετά από τέσσερα άνευ προηγουμένου αιματηρά χρόνια, η ειρήνη επιτέλους επέστρεψε, τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στη διεξαγωγή των Θερινών Αγώνων του 1920 – στην Αμβέρσα. Ο χαμένος πόλεμος είχε σοβαρές συνέπειες και στον χώρο του αθλητισμού. Ίσως κανείς δεν εξεπλάγη ότι το δικαίωμα φιλοξενίας αφαιρέθηκε από τη Βουδαπέστη, η οποία κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων, και ότι παραχωρήθηκε στη δεύτερη πόλη του Βελγίου, αλλά το γεγονός ότι οι αθλητές που έχασαν χώρες είχαν αυστηρή απαγόρευση συμμετοχής δίχασε το διεθνές αθλητικό κοινό. . Στο τέλος, οι νικητές αναβίωσαν μια άλλη αρχαία παράδοση –αληθινή, όχι ελληνική, αλλά ρωμαϊκή– ότι: αλίμονο στους νικημένους! Το καλοκαίρι του 1920, η Ουγγαρία ακρωτηριάστηκε εδαφικά σύμφωνα με την απόφαση Trianon και ένα μήνα αργότερα οι Ούγγροι αθλητές δεν είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στους πρώτους, αλλά όχι στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες στην ιστορία.

Ωστόσο, τρία χρόνια αργότερα, ο καλύτερος μας εαυτός θα μπορούσε και πάλι να προετοιμαστεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το σοκ του πολέμου, της επανάστασης, της Σοβιετικής Δημοκρατίας, του Τριανόν και της απαγόρευσης των Ολυμπιακών Αγώνων δεν έφυγαν, αλλά εκτονώθηκαν και υπήρχε ακόμη και ελπίδα σε ορισμένους τομείς της ζωής. Ο αθλητισμός ήταν ένας από αυτούς, όπως αποδεικνύεται από τα λόγια της Gyula Krúdy, η οποία δεν έχει ιδιαίτερα σπορ τρόπο ζωής: «…μεταμορφώνει τη σημερινή κοινωνία και αυτήν της κοινωνίας που βρίσκεται πιο κοντά σε τέτοια, έτσι ώστε σε μια δεκαετία θα βρούμε πραγματικά μια νέο κόσμο”. εδώ.” Αυτός ο νέος κόσμος έφτασε. Όχι όμως απαραίτητα όπως νόμιζε ο συγγραφέας.

Κανείς δεν κρατούσε το σήμα της Ουγγαρίας κατά τη διάρκεια των εγκαινίων στην Αμβέρσα…

Πόλεμος – Ολυμπιακοί Αγώνες 3:0

Το Βερολίνο μπόρεσε τελικά να φιλοξενήσει τους Σούπερ Ολυμπιακούς Αγώνες του με είκοσι χρόνια καθυστέρηση. Το στάδιο, που υπάρχει μέχρι και σήμερα και θεωρείται το απόγειο της εποχής του, χτίστηκε στο ίδιο σημείο που ήταν το προηγούμενο, κατεδαφίστηκε λόγω της παγκόσμιας διοργάνωσης. Το 1936, ο Χίτλερ έδειξε στον κόσμο τι μπορούσε να κάνει ο φασισμός από Ολυμπιακή σκοπιά. Θα μπορούσε να ακολουθήσει ο Ιάπωνας αυτοκράτορας Χιροχίτο, φίλος αρχών και όπλων.

Οι Ιάπωνες έκαναν τα πάντα για να φιλοξενήσουν τους πρώτους Ασιατικούς Θερινούς Αγώνες. Κατάφεραν μάλιστα να πείσουν τον Ντούτσε της φιλικής Ιταλίας να αποσυρθεί από μια εξίσου φιλόδοξη Ρώμη. Τελικά, η ΔΟΕ πήρε την απόφασή της εις βάρος των αντιπάλων του Ελσίνκι. Το Τόκιο μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του περήφανο οικοδεσπότη για περίπου ένα χρόνο, καθώς μεσολάβησε για άλλη μια φορά ο πόλεμος. Ο αυτοκράτορας Χιροχίτο και η ομάδα του θεώρησαν κάτι πιο σημαντικό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες: την εισβολή στην Κίνα. Σύμφωνα με τις πρώτες ιδέες, θα είχε απορριφθεί γρήγορα το 1937 και μετά θα υποδέχονταν τους νεαρούς αθλητές ως χαρούμενους αποικιοκράτες, αλλά τελικά η ιαπωνική κυβέρνηση δεν πήρε κανένα ρίσκο. Από την άποψη της εγγύησης των πολεμικών δαπανών, το μέγεθος του κόστους που συνεπάγεται η φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων κρίθηκε πολύ επικίνδυνο, έτσι το Τόκιο αποχώρησε. Ο αιματηρός ιαπωνο-κινεζικός πόλεμος θα μπορούσε έτσι να ενταθεί χωρίς πρόβλημα, και η φινλανδική πρωτεύουσα θα μπορούσε να είναι χαρούμενη, το δικαίωμα του αποικισμού επέστρεψε σε αυτόν.

Οι Ιάπωνες έκαναν τα πάντα για να φιλοξενήσουν τους πρώτους Ασιατικούς Θερινούς Αγώνες.

Η ευτυχία όμως δεν κράτησε πολύ και στη Φινλανδία, ακολούθησαν και άλλοι Ολυμπιακοί Αγώνες που υπήρχαν μόνο αριθμητικά. Τον Σεπτέμβριο του 1939, τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν και κατέστρεψαν την Πολωνία μέσα σε λίγες εβδομάδες. Χάρη σε αυτό, μπορούσαν να διοργανώσουν ακόμη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι ένα χρόνο αργότερα. Αλλά μετά από λίγους μήνες, αυτή η πιθανότητα πρακτικά μειώθηκε στο μηδέν. Ακόμη και τότε, η Μόσχα δεν ήταν έτοιμη να φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πόσο μάλλον να ξεκινήσει πόλεμο. Το μοντέλο ήταν φιλική προς τα όπλα ναζιστική Γερμανία. Ο Στάλιν επιτέθηκε επίσης στη Φινλανδία στα τέλη Νοεμβρίου χωρίς κήρυξη πολέμου. Η αντιπαράθεση, που έμεινε στην ιστορία ως Χειμερινός Πόλεμος, ήταν μια πικρή αποτυχία για τη Μόσχα και για το Ελσίνκι, λόγω έλλειψης πόρων, ένα τελευταίο αντίο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή τελικά «βοηθήθηκε» από τον Χίτλερ. Δεν χρειαζόταν να αναζητήσετε ένα νέο μέρος βιαστικά, ο Φύρερ μετέτρεψε τις τρελές του ιδέες σε παγκόσμιο πόλεμο, έτσι η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων το 1940 έγινε αδύνατη, όπως το Λονδίνο το 1944.

Ουγγρικό άθλημα στο ΧΧ. Στη δεκαετία του 1930 γνώρισε μια από τις ώρες δόξας του. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου κατακτήσαμε δέκα χρυσά μετάλλια και τερματίσαμε τρίτοι στη βαθμολογία των μεταλλίων. Όλοι περίμεναν τουλάχιστον μια ανάλογη συνέχεια, μη συνειδητοποιώντας ότι, όπως και μετά το 1912, θα έπρεπε να περιμένουν ακόμη 12 χρόνια μέχρι να παιχτεί ο εθνικός ύμνος στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι αδύνατο να υπολογίσουμε πόσες καριέρες νεαρών αθλητών απέτυχαν αυτή την περίοδο, την οποία η ιστορία στέρησε την αθανασία.

1. Ουγγρική υπεροχή
2. Μποϊκόταρε μικρούς και μεγάλους

Έχετε ήδη διαβάσει το Παρελθόν
ιστορική ανασκόπηση
τελευταίος αριθμός;

εκπτωτική συνδρομή για 1 έτος (5 τεύχη)

Έντυπη συνδρομή αγορά

ΠΛΗΡΩΜΗ ΜΕ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΡΤΑ σε περίπτωση που δέκα% με έκπτωση.
Η ετήσια συνδρομή περιλαμβάνει ήδη το ειδικό φθινοπωρινό τεύχος.

9.945 πόδια 8.990 HUF

Ψηφιακή συνδρομή αγορά με πλήρη πρόσβαση στο αρχείο 25% με μείωση.

Για τους πρώτους 500 συνδρομητές.

20.000 πόδια HUF14.990