Οι ορειβάτες ψηλών βουνών που έχουν κατακτήσει τις ψηλότερες κορυφές στον κόσμο συχνά αναφέρουν την ιδιαίτερη εμπειρία όταν, όταν επιτίθενται στην κορυφή, προσκολλώνται στον στόχο τους σε μια αναγκαστική πορεία (πάνω από οκτώ χιλιάδες μέτρα, δηλαδή τρία ανήσυχα βήματα) στο μόνο εφικτό μονοπάτι στην κορυφογραμμή του βουνού. Μια λάθος κίνηση, μια μικρή αμέλεια, και το πληρώνουν με τη ζωή τους. Ωστόσο, βιώνουν αυτές τις στιγμές ως καθαρτικά ελεύθεροι, γι’ αυτό και σκαρφαλώνουν ξανά και ξανά πάνω από τον ανθρώπινο κόσμο για την εμπειρία της ελευθερίας.

Για ανθρώπους όλων των ηλικιών, ο στόχος ήταν να επιτύχουν την ελευθερία, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Η τεχνολογική ανάπτυξη και η φιλελεύθερη δημοκρατία της σύγχρονης κοινωνίας καθιστούν δυνατή την ανεξαρτησία που ήταν μόνο ευσεβής πόθος. Επιπλέον, η συνεχής ανάπτυξη του κόσμου της αγοράς μας παρουσιάζει ευκαιρίες που ούτε καν μπορούσαμε να σκεφτούμε πριν. Δημιουργεί νέες ανάγκες και στη συνέχεια τις ικανοποιεί. Αν αυτό δεν ήταν αρκετό για να βιώσουμε την ελευθερία, μπορούμε εύκολα να αντικαταστήσουμε και να μεταμορφώσουμε τις αρχικές μας σχέσεις: την ταυτότητά μας, τις κληρονομικές μας παραδόσεις, τις σχέσεις μας, ακόμη και το βιολογικό μας φύλο.

Το ιδανικό ελευθερίας της εποχής μας αφορά την άρση των αναδυόμενων νομικών φραγμών, των θεσμών που καθορίζουν την ταυτότητα και της περιβαλλοντικής εξάρτησης. Ωστόσο, η βαθύτερη έννοια της ελευθερίας δεν συζητείται σχεδόν καθόλου. Εκτός από την πολιτική και κοινωνιολογική ερμηνεία της, η ελευθερία έχει και μεταφυσικό νόημα.

Ακόμη και οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν το κλειδί για την επιτυχία και τη σταθερότητα του κράτους στην ανάπτυξη των ηθικών ικανοτήτων των μεμονωμένων πολιτών. Προέχει η εσωτερική-ατομική αυτονομία των αξιωματούχων που διασφαλίζουν την πολιτική και εξωτερική ελευθερία. Η εσωτερική αυτονομία μπορεί να αποκτηθεί με μέτρο, αυτοέλεγχο και ενάρετη συμπεριφορά. Πίστευαν ότι ακόμα κι αν ένας άνθρωπος γεννιέται πολιτικά ελεύθερος, η εσωτερική του ελευθερία δεν είναι αυτονόητη. Είναι το αποτέλεσμα μακροχρόνιας εξάσκησης, στο τέλος της οποίας ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τη δουλεία των βασικών επιθυμιών του και αποκτά την καλύτερη φύση του με τις ανώτερες ικανότητες του νου και της ψυχής.