Kati Kovacs ήταν μόλις 19 όταν ο Ποιος ξέρει τι; του έφερε την πρώτη του πραγματική επιτυχία, την εθνική φήμη, και δεν σταμάτησε από εκεί. Η εξηνταετής καριέρα του περιλαμβάνει χιλιάδες συναυλίες, εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων και επιτυχίες που τον έχουν κάνει έναν από τους πιο σημαντικούς ερμηνευτές της ουγγρικής λαϊκής μουσικής. House of Hungarian Music Το τραγούδι γράφτηκε για εμάς! παρακολουθώντας την έκθεση Kati Kovács συνόψισε για τον Μπορς τα τελευταία εξήντα χρόνια.

Πώς σας φαίνεται η έκθεση;

– Είναι αποκαρδιωτικό για εμάς που έχουμε δημιουργήσει όλα αυτά, όλη αυτή την αλλαγή στη χώρα. Κέρδισα το πρώτο φεστιβάλ ουγγρικού χορευτικού τραγουδιού το 1966 με τον Nem leszek a gyalszered, το οποίο δεν είχε ακόμη κατηγοριοποιηθεί τότε, ήταν στην πραγματικότητα ελαφριά συμφωνική μουσική, δεν είχε καμία σχέση με το χορευτικό τραγούδι. Ας πούμε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να το χορέψουμε. Αλλά τελικά από εκεί ξεκίνησε η αλλαγή που βλέπουμε εδώ στην παράσταση. Αγαπητοί μου συνάδελφοι, πρέπει όλοι να ευχαριστήσουμε ο ένας τον άλλον που είμαστε εδώ στον τοίχο. Δεν κάνω τα πράγματα καλύτερα, αν δεν ήμασταν εμείς, δεν ξέρω τι καριέρα θα είχαν κάνει, τι θα είχαν πετύχει. Ένα είναι σίγουρο, έπρεπε να τους κάνουμε αυτό που κατέληξαν.

Πώς νιώθεις να αντιμετωπίζεις τον παλιό σου εαυτό;

– Το συγκλονιστικό στην έκθεση είναι ο αριθμός των ανδρών και οι λίγες γυναίκες. Στις φωτογραφίες που παρουσιάζονται, είδα σχεδόν μόνο άνδρες, μπάντες αγοριών. Εμείς οι γυναίκες ήμασταν σολίστ… Ή, αν θέλω να το πω καλύτερα, δεν τα πηγαίναμε καλά, δεν είχαμε σκεφτεί ποτέ να τραγουδήσουμε σε τριάδα. Ο καθένας διάλεξε τον δρόμο της ζωής του, χωρίσαμε, συναντιόμασταν πολύ σπάνια. Δεν λέω ότι μισούσαμε ο ένας τον άλλον, ήμασταν απλά σολίστ ενώ τα αγόρια άρχισαν μπάντες. Δεν είναι περίεργο, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι άντρες χαίρονται όταν σχηματίζουν ομάδα. Αυτό λείπει στις γυναίκες, μόνο εμείς είμαστε δυνατές.

Πώς κατάφερες να ξεχωρίσεις σε αυτό το κατεξοχήν ανδρικό επάγγελμα;

– Είναι ενδιαφέρον, αλλά δεν παρατήρησα εκείνη τη στιγμή πόσο ανδροκεντρικός ήταν αυτός ο κόσμος. Τραγούδησα τόσα τραγούδια, πήρα μέρος σε τόσους διαγωνισμούς, ταξιδέψαμε πολύ στο εξωτερικό. Μερικές φορές ήταν με τη θέλησή μας, μερικές φορές ήταν υποχρεωτικό να ταξιδέψουμε στη Σιβηρία για ενάμιση μήνα, για παράδειγμα. Ωστόσο, με όλα αυτά, είχαμε μια ευτυχισμένη νεολαία. Γεννήθηκαν νέα τραγούδια, γεννήθηκε η αγάπη, ήμασταν ευτυχισμένοι, η μουσική τα πήρε όλα. Νομίζω ότι και τον τελευταίο καιρό όσοι ασχολούνται με αυτό, οι νέοι, το κάνουν και από πάθος. Δεν τους νοιάζει τι λένε οι συνάδελφοί τους, κάνουν ό,τι θέλουν, ακολουθούν το δρόμο τους και αυτό είναι μια χαρά, γιατί πιστεύουν στη μουσική, στη δύναμη της μουσικής.

Σε ποιο βαθμό επηρέασε η πολιτική τη ζωή τους πριν αλλάξει το σύστημα;

– Μερικοί μάνατζερ της δισκογραφικής εταιρείας MHV, δεν με συμπαθούσαν γιατί, όπως ξέρουμε, ήμουν μεγάλος αντίπαλος ενός άλλου τραγουδιστή… Γι’ αυτό έκλεισαν όπου μπορούσαν, όπου μπορούσαν. Δεν ήταν δυνατή η εμφάνιση του δίσκου μου. Κάναμε δύο κοινά βινύλια με τα παιδιά από το LGT, αλλά ο αρχηγός τότε είπε ότι αυτός ο δίσκος θα αγνοηθεί, δεν θα διανεμηθεί. Ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσεις και αδύνατο να αντιπαρατεθείς. Ήταν πολύ οδυνηρό εκείνη την εποχή, φυσικά όχι μόνο για μένα. Και δυστυχώς, έχουμε παραπονεθεί εδώ και καιρό για την ιδιαίτερη προσοχή αυτής της εταιρείας. Δεν ήταν γνώστες της μουσικής, οι πράξεις τους καθοδηγούνταν από ατομικά συναισθήματα και ενδιαφέροντα. Ευτυχώς όμως καταφέραμε να φύγουμε λίγο αργότερα στο εξωτερικό, όπου μπορέσαμε να αποδειχθούμε, πηγαίνοντας από φεστιβάλ σε φεστιβάλ. Ακόμη και τότε εξακολουθούσαμε να εκπροσωπούμε την Ουγγαρία και είχαμε τεράστια επιτυχία, κερδίζοντας πολλά βραβεία. Αλλά μετά ήρθε η αλλαγή του συστήματος και παρέσυρε τη θλίψη και την πίκρα που προκαλούσαν οι παλιές μεγάλες δυνάμεις.

Όταν αναπολείτε εκείνα τα χρόνια, ποιο είναι το συμπέρασμα;

– Είχα μια καλή ζωή! Γιατί έκανα, και κάνω, αυτό που αγαπώ, τη μουσική.

Είπαν εδώ στα εγκαίνια του κλαμπ, είστε θρύλοι. Πώς είναι να είσαι θρύλος;

– Δεν φαίνεται ότι είμαστε. Φαίνεται όμως ότι από τους νέους πολύς κόσμος μας γνωρίζει, ακόμα και από τις τηλεοπτικές εκπομπές, Let’s do the festival! των εκπομπών του. Ήταν φυσιολογικό για εμάς. Μάλλον μετανιώνω που δεν είμαι τώρα, δεν είμαστε πια νέοι! Θα ήθελα να γίνω ξανά 20 σε 50 ή 120 χρόνια με την τρέχουσα εμπειρία και την τρέχουσα ανοχή μας. Γιατί έπρεπε να τα ανεχτούμε με πολλά από αυτά γιατί μας έκαναν τη ζωή πολύ δύσκολη. Αλλά η μουσική ήταν μια διέξοδος από όλα αυτά, και είμαι χαρούμενος γιατί ακούω αυτά τα τραγούδια και μπορώ να τα σταματήσω ξανά και ξανά, χωρίς μουσική δεν υπάρχει ζωή, ύπαρξη, μέρα, χθες, αύριο. Είναι μόνο σήμερα!