Από τον ίδιο συγγραφέα

Τα αποτελέσματα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών προκάλεσαν ευρέως σχόλια, όλα βασισμένα στην ψήφο ενοχής του γαλλικού εκλογικού σώματος για τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, λόγω του γεγονότος ότι η πολιτική συμμαχία που τον υποστηρίζει δεν κατάφερε να πάρει περισσότερες από τις μισές έδρες. η Εθνοσυνέλευση, η Κάτω Βουλή στο Παρίσι. Πράγματι, από τις 577 έδρες, στο τέλος του δεύτερου γύρου, η πολιτική συμμαχία «Μαζί», «Μαζί», που ονομάζεται «προεδρική πλειοψηφία», έλαβε 245. Δηλαδή 44 έδρες κάτω από το όριο των 289, που θα είχε εξασφάλισε την απόλυτη πλειοψηφία. Σε σύγκριση με το αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε πριν από πέντε χρόνια, στις εκλογές του 2017, η οπισθοδρόμηση είναι σημαντική, γιατί τότε αποκτήθηκαν 308 έδρες.

Αλλά προτού προχωρήσουμε στα αίτια αυτής της διαφοράς, ας ρίξουμε μια ματιά στις άλλες πολιτικές δυνάμεις που εισήλθαν στην Κάτω Βουλή του γαλλικού κοινοβουλίου, το λεγόμενο Παλάτι Μπουρμπούν, το όμορφο οικοδόμημα που έχτισε η κόρη του Λουδοβίκου ΙΔ’, Λουίζ – Φρανσουάζ. στο πρώτο μέρος του 18ου αιώνα, και από τα οποία όσοι έχουν επισκεφθεί το Παρίσι και διέσχισαν την Place de la Concorde μπορεί να μην είχαν προσέξει την πρόσοψη που εμπνέεται από αρχαίους ελληνικούς ναούς. Στη δεύτερη θέση, σε αντίθεση με την «προεδρική πλειοψηφία», ήταν η συμμαχία αριστερών και περιβαλλοντιστικών ομάδων, που συγκεντρώθηκαν με το ακρωνύμιο NUPES, η Νέα Λαϊκή, Οικολογική και Κοινωνική Ένωση, η οποία κέρδισε 131 έδρες. Εκφραστής αυτής της ένωσης είναι ο Jean-Luc Mélenchon, ο ριζοσπαστικός αριστερός που κατατάχθηκε τρίτος στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών και που ελπίζει ότι αυτή η πολιτική κατασκευή θα του επιτρέψει μια πραγματική εκδίκηση για την αποτυχία του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών σε μικρή απόσταση. . Οι προεκλογικές αφίσες του έφεραν το σύνθημα «Mélenchon πρωθυπουργός» και κατά τις δημόσιες εμφανίσεις του δήλωνε ότι τα νομοθετικά σώματα πρέπει να είναι ένας τρίτος γύρος προεδρικών εκλογών. Με άλλα λόγια, ο κ. Μελανσόν ήλπιζε να αποκτήσει μια σταθερή πλειοψηφία που θα ανάγκαζε το χέρι του προέδρου Μακρόν να τον διορίσει πρωθυπουργό. Η υπομονή δεν πέτυχε, έστω κι αν, σε σχέση με το 2017, ο εκπρόσωπος της ριζοσπαστικής αριστεράς βρίσκεται επικεφαλής ενός πολιτικού οικοδομήματος, που έχει 74 περισσότερους βουλευτές και είναι η βασική δύναμη της αντιπολίτευσης. Πάντα σε πνεύμα εκδίκησης χτίστηκε η εκστρατεία της κας Μαρίν Λεπέν, της υποψήφιας του Εθνικού Συσπείρωσης, της Εθνικής Συνέλευσης, που κατετάγη στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, αλλά έχασε. Η εκστρατεία του είχε ως στόχο να αποτρέψει τον Μακρόν από το να έχει απόλυτη εξουσία, άρα και προεδρική πλειοψηφία. Και μπορούμε να πούμε ότι, αν και το κόμμα του κατέλαβε την τρίτη θέση, με 89 έδρες, ωστόσο, σε σύγκριση με το 2017, ο αριθμός των εδρών αυξήθηκε πάνω από 11 φορές. Από 8 σε 89, μια πραγματικά ιστορική βαθμολογία για τη συγκρότηση της ριζοσπαστικής δεξιάς. Στην τέταρτη θέση, με 61 έδρες, ήταν το κόμμα Les Républicains, το παραδοσιακό δεξιό, νεογκωλιστικό κόμμα, αυτό που παρήγαγε τους περισσότερους προέδρους της Πέμπτης Δημοκρατίας – το πολιτικό καθεστώς της Γαλλίας, που ορίστηκε από τον στρατηγό Ντε Γκωλ μέσω του Σύνταγμα του 1958, ξεκινώντας με τον ιδρυτικό πρόεδρο, Ζωρζ Πομπιντού, Ζακ Σιράκ και Νικολά Σαρκοζί, δηλαδή τέσσερις στους οκτώ. Μια παραπάνω από τιμητική βαθμολογία, τουλάχιστον αν συγκρίνουμε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που έδωσε επίσης δύο προέδρους, τους δύο Φρανσουά, Μιτεράν (1981-1995) και Ολάντ (2012-2017) και αρκετούς αρχηγούς κυβερνήσεων που σημείωσαν πρόσφατη ιστορία της Γαλλίας, η οποία όμως σήμερα έχει διασκορπιστεί μεταξύ της ένωσης Mélenchon και του ονόματος που υιοθετήθηκε από το Υπουργείο Εσωτερικών, Diverses gauches, Diverse Gauche, κάτω από το οποίο οι αντιφρονούντες παρουσιάστηκαν αριστερά πολιτικά κόμματα. Αυτός ο μικρός αστερισμός συγκέντρωσε 22 εντολές. Άλλοι διαφωνούντες προσχώρησαν στην Εθνοσυνέλευση, δυσαρεστημένοι με τις συμμαχίες που σχηματίστηκαν γύρω από τα μεγάλα κόμματα και επιθυμούσαν να διατηρήσουν την πολιτική τους ταυτότητα: Διαφορετικά δικαιώματα, Diverse Drepte, με 10 έδρες, Diverse centrişti, με 4 έδρες. Οι περιφερειάρχες, ένα άλλο όνομα που συγκεντρώνει τους εκπροσώπους των περιφερειακών ρευμάτων, συγκέντρωσε 10 έδρες. Υπάρχει επίσης μια κυριαρχική δεξιά, λίγο πιο δεξιά από το κόμμα της κυρίας Λεπέν, που πήρε μόνο μία θητεία.

Αυτά είναι τα αποτελέσματα που μας δείχνουν την ισορροπία δυνάμεων. Είναι αλήθεια ότι η συμμαχία που υποστηρίζει τον Μακρόν έχει μόνο σχετική πλειοψηφία, αλλά δεδομένου αυτού του τοπίου, της διαφοράς με την ένωση δεύτερης βαθμίδας και των πολιτικών χρωμάτων που εκπροσωπούνται, των ασυμβίβαστων μεταξύ των δυνάμεων της αντιπολίτευσης, βλέπουμε ότι η νίκη δεν είναι πλέον τόσο πικρή , αν και είναι σοβαρό σήμα.

Ας πούμε δυο λόγια για ρεκόρ απουσιών – σχεδόν το 54% των ψηφοφόρων δεν θέλει να ψηφίσει. Αυτό είναι ελαφρώς πάνω από το επίπεδο που επιτεύχθηκε το 2017 στο 1,28%. Για 15 χρόνια, οι μαζικές απουσίες από το κοινοβούλιο ήταν μέρος μιας δομικής τάσης στη Γαλλία. Είναι υπό αμφισβήτηση: ο αυξανόμενος ρόλος του προέδρου -μιλάμε ήδη για υπερπροεδρικό καθεστώς- και ο πιο αποχωρητικός ρόλος του κοινοβουλίου και η εικονική εξαφάνιση των παραδοσιακών κομμάτων, που είχαν προπύργια, είχαν μια ορισμένη μορφή ” κόμμα πατριωτισμού» από πατέρα σε γιο. Οι νέοι σχηματισμοί απέτυχαν να δημιουργήσουν δομές στην επικράτεια που θα διατηρούσαν την ψήφο.

Βλέπουμε επιτέλους την οργάνωση του γαλλικού πολιτικού χώρου γύρω από το κέντρο, τα παραδοσιακά ρεύματα, αριστερά-δεξιά, να μετατοπίζουν το βάρος του προς τις ριζοσπαστικές ζώνες. Το γαλλικό εκλογικό σώμα ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για τη μείωση της αγοραστικής δύναμης και την οικονομική κρίση, τα ζητήματα ταυτότητας και τον έλεγχο των συνόρων, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία – ακόμη και στο επίκεντρο (το Υπουργείο Οικονομίας έχει γίνει, εμπνευσμένο από τον Μακρόν, η Οικονομία και η Βιομηχανική και Ψηφιακή Κυριαρχία. το Υπουργείο Γεωργίας έχει γίνει και Επισιτιστική Κυριαρχία!). Ο Μακρόν θα έχει μια σταθερή κυβέρνηση, αλλά ελαφρώς μετατοπισμένη προς τα δεξιά, λόγω της προαναφερόμενης συμμαχίας με το παραδοσιακό δεξιό κόμμα, Les Républicains, και του γεγονότος ότι οι πιο αντιπροσωπευτικές προσωπικότητες της πλειοψηφίας ήταν στον νεογκωλισμό. πάρτι στο παρελθόν. Επιπλέον, η γαλλική αριστερά, παρά την προβολή που πρόσφερε ο χαρισματικός Mélenchon, δεν συγκέντρωσε πάνω από το 30% των ψήφων των Γάλλων. Οι επιλογές της γαλλικής κοινωνίας στρέφονται απότομα προς τα δεξιά. Εμφανίζονται επίσης οι πρώτες προσωπικότητες μετά τον Μακρόν: ο πρώην πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ και ο υπουργός Οικονομίας Μπρούνο Λεμέρ.

Η κρίση στην Ουκρανία δεν μετρούσε πλέον στις επιλογές ψήφου των Γάλλων. Για όσους παρακολουθούν συχνά ειδήσεις της γαλλικής τηλεόρασης, τουλάχιστον τους τελευταίους δύο μήνες, οι ειδήσεις στην Ουκρανία δεν είναι «στις ειδήσεις», δηλαδή έχουν καλυφθεί από πληροφορίες 5-6-7 για τις τιμές των καυσίμων, πληθωρισμός και συντάξεις, τιμαριθμική αναπροσαρμογή, υπαίθριες αγορές του Παρισιού, οι επιπτώσεις της ξηρασίας στη γεωργία, η έλλειψη ορισμένων αγροδιατροφικών προϊόντων. Επίσης, το ζήτημα της ταυτότητας, αυτό της ασφάλειας και της δημόσιας τάξης, γίνεται όλο και πιο σημαντικό στα μάτια των Γάλλων.

Ας πούμε δυο λόγια για τις πολιτικές συμμαχίες που κατέλαβαν πρώτη και δεύτερη θέση. Θυμάμαι τις μεγάλες κατασκευές στην Ιταλία μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν, με το σήμα «Χριστιανική Δημοκρατία», υπήρχαν πολλά πολύ συνεκτικά ρεύματα και δορυφορικοί σχηματισμοί. Η προεδρική πλειοψηφία, το Ensemble, αποτελείται από τουλάχιστον οκτώ κόμματα, με επικεφαλής τον Πρόεδρο Μακρόν, τη Δημοκρατία σε κίνηση (LAREM), ακολουθούμενη από το Δημοκρατικό Κίνημα, Ορίζοντες, Agir. Εποικοδομητική Δεξιά, Εδάφη Προόδου, Ριζοσπαστικό Κόμμα – Αλληλεγγύη, Οικολογία, Εκκοσμίκευση, Μαζί και από την Προοδευτική Ομοσπονδία. Κάτω από αυτή τη μεγάλη ομπρέλα, που γενικά ονομάζεται Κέντρο, ένα πλήθος πολιτικών ρευμάτων τρίβει τους ώμους του – σοσιαλφιλελευθερισμός, παραδοσιακή δεξιά, παραδοσιακή αριστερά, ριζοσπαστισμός, οικολόγοι κ.λπ. Επίσης, η NUPES, η Νέα Λαϊκή, Οικολογική και Κοινωνική Ένωση, περιλαμβάνει 18 σχηματισμούς ομαδοποιημένους σε πολλούς πόλους, από τη ριζοσπαστική αριστερά μέχρι τους κομμουνιστές, τους οικολόγους, την παραδοσιακή αριστερά, τους εκπροσώπους των υπερπόντιων κοινοτήτων.

Σε αυτό το κατακερματισμένο τοπίο, το κόμμα της Μαντάμ Λεπέν είναι ουσιαστικά το μεγαλύτερο κόμμα στη Γαλλία. Ως εκ τούτου, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα μεταβαλλόμενο πολιτικό τοπίο που προοιωνίζεται τον πολιτικό κατακερματισμό στη Δυτική Ευρώπη, με πολύ σημαντικές συνέπειες για την πολιτική σταθερότητα τα επόμενα χρόνια. //