Καταρχάς, οι διακοπές στην Ελλάδα κοστίζουν περισσότερο από ό,τι στη Ρουμανία. Φυσικά, η διαμονή σε δωμάτιο σε βίλα στη Λίνδο μας κόστισε περίπου όσο ένα διαμέρισμα δύο δωματίων που νοικιάστηκε στη Μαμάια. Ως προς τη διαμονή λοιπόν, οι τιμές είναι περίπου ίδιες, ίσως και λίγο υψηλότερες στη Ρουμανία.

Γενικά όμως, οι διακοπές μας στοίχισαν περισσότερο στο νησί της Ρόδου από ό,τι θα μας κόστιζαν στη Ρουμανία. Μερικές συγκρίσεις:

• στη Λίνδο, μια ξαπλώστρα στην παραλία κοστίζει 10 ευρώ (άρα γύρω στα 50 λέι) μειονεκτήματα. μέση τιμή 30 λέι στη Ρουμανία (αν η τιμή μας είναι 25 λέι τις καθημερινές και 40 λέι τα σαββατοκύριακα, στη Λίνδο είναι σταθερή τιμή).
• Στη Λίνδο, ένα κυρίως πιάτο σε μια τυπική ταβέρνα κοστίζει κατά μέσο όρο 10-12 ευρώ, χωρίς ποτό, ή περίπου 50-60 λέι κόντρα. 40-45 λέι στη Ρουμανία (συγκρίναμε παρόμοια πιάτα, όπως πίτσα ή ζυμαρικά, για να κάνουμε τη σύγκριση όσο το δυνατόν πιο δίκαιη).
• Στη Λίνδο, ένα κιλό πατάτες στο σούπερ μάρκετ κοστίζει σχεδόν 2 ευρώ (ή γύρω στα 10 λέι) έναντι 10 λέι. 4-5 λέι στη Ρουμανία.

Η διαφορά είναι εμφανής στο πολύ πιο πλούσιο και συναρπαστικό τοπίο της Ελλάδας, όπου η θάλασσα συναντά το βουνό, και οι πολύχρωμοι θάμνοι λεανδριών και τα λεγόμενα «χάρτινα λουλούδια» στα στενά δρομάκια της Λίνδου απλά με εντυπωσίασαν.

Μια δυσάρεστη έκπληξη (στην πραγματικότητα, όχι πραγματικά μια έκπληξη, γιατί ψέμα) ήταν το χάος. Μέχρι πρόσφατα, παραπονιόμουν για τα σκουπίδια στην Κωνστάντζα, ειδικά αυτά που βρίσκονταν στα σκαλιά που οδηγούν στις γενναιόδωρες παραλίες της πόλης του λιμανιού της Μαύρης Θάλασσας. Υπάρχουν επίσης απορρίμματα στην υπόλοιπη ρουμανική ακτή, από πλαστικές σακούλες και PET μέχρι πεταμένα βραστά καλαμπόκια και κάδους απορριμμάτων που βρίσκονται έξω. Λοιπόν, στην Ελλάδα είναι λίγο πολύ το ίδιο. Στους δρόμους που οδηγούσαν σε δύο όμορφες παραλίες της Λίνδου, είδα σωρούς σκουπιδιών στους θάμνους, ακόμα και ένα εσώρουχο.

Κάποιος με ρώτησε: υπήρχαν πολλοί Ρουμάνοι στην περιοχή; Λοιπόν όχι. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Ιταλοί, Άγγλοι, Αμερικανοί και Βορειοευρωπαίοι τουρίστες. Υπήρχαν και Ρουμάνοι, αλλά σε λιγότερους αριθμούς.

Καθώς περπατούσαμε στην πόλη της Ρόδου με την οικογένειά μου, πλησιάσαμε σε μερικά άλση με πέτρες, που φυλάσσονταν από ψηλούς φοίνικες. Κάτω από τους θάμνους υπήρχαν σωροί σκουπιδιών όπως ομολογώ, δεν έχω ξαναδεί, ακόμα και στην Κωνστάντζα.

Στην παραλία της Λίνδου υπήρχαν αποτσίγαρα, καπάκια μπύρας, χαρτιά, ακόμη και περιττώματα σκύλων σε ένα σημείο, και στο νερό έβλεπες πού και πού, ανάμεσα στα ασημένια ψάρια και τα καβούρια, ένα πλαστικό καλαμάκι ή μια σακούλα που φυσούσε ο αέρας.

Μην προτείνετε ότι αυτό κατέστρεψε τις διακοπές μας. Σίγουρα όχι. Η Λίνδος είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Η επιβλητική ακρόπολη στην κορυφή του λόφου, στους πρόποδες του οποίου στεκόταν μια σειρά από εκατοντάδες λευκά σπίτια, σεμνά και όμως γοητευτικά με την απλότητά τους, τα στενά δρομάκια γεμάτα μαγαζιά, ταβέρνες, λουλούδια και γάτες, γαϊδούρια που κουβαλούσαν τους τεμπέληδες τουρίστες στην κορυφή, όλα αυτά παρέμειναν στον αμφιβληστροειδή και θα μας συνοδεύουν για πολύ καιρό ακόμα.

Αχ και η θάλασσα, το χρώμα της θάλασσας…