Οι προεδρικές εκλογές στην Τουρκία, που θα διεξαχθούν στις 23 Ιουνίου, είναι η πιο σημαντική ψηφοφορία στον κόσμο φέτος. Θα καθορίσει αν αυτό το έθνος των 85 εκατομμυρίων πολιτών, που βρίσκεται στο σταυροδρόμι μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Μέσης Ανατολής, θα συνεχίσει να βαδίζει στο μονοπάτι της αυταρχικής και επεκτατικής εξουσίας ή αν θα επιλέξει μια πιο φιλελεύθερη και πλουραλιστική.

Για πρώτη φορά από τότε που το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) του Ερντογάν ανέλαβε την εξουσία το 2002, η προοπτική πολιτικής αλλαγής είναι σοβαρή. Ο πληθωρισμός είναι πάνω από 80%, η τουρκική λίρα έχει καταρρεύσει έναντι του δολαρίου και η δημοτικότητα της κυβέρνησης έχει πέσει κατακόρυφα καθώς αυξάνονται οι οικονομικές δυσκολίες, αναφέρει Πολιτική.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Ερντογάν, ο οποίος κυβέρνησε με ολοένα και πιο αυταρχικό χέρι μετά την αλλαγή του συντάγματος για τη δημιουργία ενός προσαρμοσμένου προεδρικού συστήματος, αντιμετωπίζει σοβαρά πολιτικά προβλήματα, με το AKP να απολαμβάνει μόλις 30% υποστήριξη.

Φυσικά, η απάντησή του ήταν τυπικά βάναυση, τόσο σε εσωτερικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Παρά την αντίθεση της Ουάσιγκτον και της Μόσχας, ο Ερντογάν πρόκειται να στείλει άρματα μάχης στη Συρία, επιδιώκοντας να καταστρέψει τις κουρδικές πολιτοφυλακές που συμμάχησαν με τη Δύση στον αγώνα κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, αλλά που η Άγκυρα θεωρεί ότι συνδέονται με το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK). ) αντάρτες. ), παράνομος. Φαίνεται αποφασισμένος να ολοκληρώσει μια ουδέτερη ζώνη στα νότια σύνορα της Τουρκίας.

Εν τω μεταξύ, ο Τούρκος πρόεδρος απειλεί επίσης να χτυπήσει τη σύμμαχο του ΝΑΤΟ, Ελλάδα, εν μέσω κατασκευασμένων διαφωνιών για τη γεώτρηση φυσικού αερίου, την Κύπρο και την υποτιθέμενη «στρατιωτικοποίηση» των νησιών της Ελλάδας στο Αιγαίο, αν και το οικονομικό κόστος και η διεθνής πολιτική μιας τέτοιας ενέργειας την καθιστούν εξαιρετικά απίθανη. .

Από την έναρξη της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ο Ερντογάν έχει τοποθετήσει την Τουρκία ως έναν απαραίτητο μεσολαβητή μεταξύ Μόσχας και Κιέβου, βοηθώντας σε διαμεσολαβητές και κανονίζοντας συνομιλίες μεταξύ των αρχηγών ασφαλείας των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Κατάφερε επίσης να υποστηρίξει την Ουκρανία, μεταξύ άλλων μέσω της πώλησης στρατιωτικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών, διατηρώντας παράλληλα εμπορικούς και ενεργειακούς δεσμούς με τη Ρωσία και χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την προσωπική του σχέση με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν ή να εξοργίσει τη Δύση.

Εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό, ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποίησε ένα δικαστικό σύστημα που δεν φημίζεται ακριβώς για την ανεξαρτησία του για να προσπαθήσει να αποκλείσει τους ισχυρότερους πιθανούς αμφισβητίες του.

Ο δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης Ekrem Imamoğlu – μια δημοφιλής προσωπικότητα στο Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), ένα κοσμικό κεντροαριστερό κόμμα που θα μπορούσε να είναι υποψήφιος για την αντιπολίτευση στις προεδρικές εκλογές – μόλις καταδικάστηκε σε περισσότερα από δύο χρόνια φυλάκιση και η πρόσβαση σε δημόσια αξιώματα απαγορεύτηκε για «προσβολή δημοσίων λειτουργών». Προς το παρόν, η ποινή έχει ανασταλεί εν αναμονή των προσφυγών, αλλά ο Ερντογάν θα μπορούσε να προσπαθήσει να επιταχύνει τη νομική διαδικασία ώστε να απαγορευτεί η εμφάνιση του αντιπάλου του.

Ο Ερντογάν, πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης, αντιμετώπισε ο ίδιος παρόμοια νομική παρενόχληση πριν από τον θρίαμβο του ΑΚΡ το 2002. Καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλάκιση επειδή διάβασε ένα υποτιθέμενο ισλαμιστικό ποίημα, του απαγόρευσαν να σταθεί όρθιος και αναγκάστηκε να περιμένει πριν γίνει Πρωθυπουργός. υπουργός.

Ωστόσο, μένει να δούμε πόσο μακριά είναι έτοιμος να φτάσει αυτός ο τρομερός αγωνιστής αυτή τη φορά όσον αφορά την πραγματική στρατιωτική δράση για να παίξει το εθνικιστικό χαρτί στην υποψηφιότητά του για επανεκλογή.

Σε 20 χρόνια, ο Ερντογάν έχει περάσει από μια πολιτική «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» σε ανοιχτές ή λανθάνουσες συγκρούσεις με τη Συρία, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και την Αρμενία. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες έχει ξεκινήσει μια προσέγγιση με αρκετούς από αυτούς τους αντιπάλους, εν μέρει επειδή η αποτυχία των εξεγέρσεων της Αραβικής Άνοιξης που υποστηρίχθηκε από την Τουρκία τον ανάγκασε να προσαρμόσει την εξωτερική του πολιτική, αλλά και επειδή έχει απελπιστική ανάγκη από αραβικό και δυτικό κεφάλαιο για να να διατηρήσει την οικονομία, η οποία έχει συνταραχθεί από την απερίσκεπτη πολιτική της να διατηρεί χαμηλά τα επιτόκια.

Ενώ η κοινή γνώμη είναι έντονα εθνικιστική στην Τουρκία, μια χερσαία εισβολή στη Συρία που πυροδοτεί μια απάντηση των ΗΠΑ ή της Ρωσίας, αναγκάζοντας την Άγκυρα να υποχωρήσει, θα μπορούσε να αποτύχει, όπως και η βάναυση χρήση του δικαστικού συστήματος για να περιθωριοποιήσει την αντιπολίτευση. Από την άλλη πλευρά, μια περιορισμένη διασυνοριακή επιχείρηση με λίγες τουρκικές απώλειες μπορεί να γίνει αποδεκτή από τους ψηφοφόρους, με τον ίδιο τρόπο που τα τακτικά ισραηλινά πλήγματα στη Γάζα ως αντίποινα για τις παλαιστινιακές επιθέσεις με ρουκέτες από τη Χαμάς θεωρούνται περισσότερο αστυνομικές επιχειρήσεις παρά πόλεμοι.

Έτσι, οι επόμενοι μήνες θα γεμίσουν με στρατιωτική ένταση, ειδικά για τον εορτασμό της 100ης επετείου από την ίδρυση από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ μιας σύγχρονης, κοσμικής δημοκρατίας στις στάχτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.