Στις εκλογές του 2019, οι πολίτες καταψήφισαν ξεκάθαρα μια κυβέρνηση (αυτήν της ριζοσπαστικής αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε μετεωρητική άνοδο κατά την κρίση του δημόσιου χρέους, αλλά που έφερε την Ελλάδα στα πρόθυρα ενός ακόμη χειρότερου που είχε ως αποτέλεσμα τη διοργάνωση δημοψήφισμα εξόδου από την ευρωζώνη και καθιέρωση ελέγχου στις κινήσεις κεφαλαίων – ν.μτφρ.). Στις εκλογές του 2023, οι πολίτες απέρριψαν συντριπτικά ένα είδος αντιπολίτευσης.

Η διαφορά φαίνεται κεφαλαιώδης και η επιλογή, τουλάχιστον όσον αφορά το δεύτερο μέρος, ασυνήθιστη. Στις δημοκρατίες, κατά γενικό κανόνα, αυτός που κυβερνά κρίνεται.

Αλλά δεν ήταν έτσι. Και όχι γιατί αυτό που απορρίφθηκε και στις δύο περιπτώσεις είναι η εναλλαγή της εξουσίας ενός κόμματος με ένα άλλο, αλλά αυτό που απορρίπτεται είναι ένα μοντέλο άσκησης πολιτικής. Απορρίπτεται το μοντέλο της μόνιμης σύγκρουσης με την πραγματικότητα, μοντέλο συστηματικής καχυποψίας, μόνιμης εχθρότητας, αλλά και αντισυστημικής βρεφικής συμπεριφοράς. Αυτό το μοντέλο μάλλον ήταν κατάλληλο για ακραίες εποχές, όπως αυτές που έζησε η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της χρεοκοπίας της.

Ωστόσο, δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το μοντέλο άρχισε να απορρίπτεται από τους πολίτες αμέσως μετά το τέλος των «ψευδαισθήσεων» που πουλούσε και με την υποτιθέμενη «συνθηκολόγηση» (η υπογραφή από τον ΣΥΡΙΖΑ ενός νέου προγράμματος οικονομικής διάσωσης για την Ελλάδα, αν και το κόμμα υπήρξε ο μεγαλύτερος μαχητής σε προηγούμενα προγράμματα – n.trans). Δηλαδή από τις αρχές του 2016.

Κατά τη διάρκεια αυτών των επτά ετών, η χώρα αντιμετώπισε τρεις μεγάλες απειλές. Ένα σε εθνικό επίπεδο, που προσπάθησε να σκηνοθετηθεί στα τουρκοελληνικά σύνορα στον Έβρο ποταμό (η πίεση που ασκείται στα σύνορα από τα μεταναστευτικά κύματα που ενθαρρύνει η Τουρκία – ν.μτφρ.). Κρίση υγείας που προκλήθηκε από την πανδημία του κορωνοϊού. Και μια ενεργειακή κρίση που δημιουργήθηκε από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Σίγουρα δεν ήταν μια φυσιολογική στιγμή. Η κοινωνία, ωστόσο, συνέχιζε να αναζητά μια υπόσχεση και έναν τρόπο για να επιστρέψει στην κανονικότητα, κάτι που υπό αυτές τις συνθήκες μπορούσε να εξασφαλιστεί μόνο με μια αίσθηση διοικητικής επάρκειας.

Όπως δείχνουν τα αποτελέσματα των εκλογών, το κόμμα που κέρδισε πιστώθηκε σε μεγάλο βαθμό με διοικητικές δεξιότητες για τη διαχείριση κρίσεων της κυβέρνησης. Το ηττημένο κόμμα κατηγορήθηκε, με τη μορφή συλλογικής αποδοκιμασίας, ότι αντιτάχθηκε ακριβώς στην κανονικότητα.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν συμφώνησε στην επέκταση του προστατευτικού φράγματος στα ελληνοτουρκικά σύνορα, φλέρταρε με τους αντιεμβολιαστικούς, υιοθέτησε ένα εκλογικό σύστημα για να στηρίξει όχι μόνο την πρόταση για νέους τύπους διακυβέρνησης και μόνο που πήγε εκεί αμφισβήτησε την εκλογική διαδικασία και προσπάθησε να συσπειρώσει τις φωνές της πιο αποκρουστικής εκδοχής της ακροδεξιάς (ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συσπειρώθηκε στη διαδικασία που ξεκίνησε η Νέα Δημοκρατία και υποστηρίχθηκε από το ΠΑΣΟΚ για να λάβει νομική απαγόρευση συμμετοχής στις εκλογές το ακροδεξιό κόμμα που δημιουργήθηκε από τη φυλάκιση πρώην βουλευτή της Χρυσής Αυγής -ομάδα που επίσης χαρακτηρίζεται από την ελληνική δικαιοσύνη εγκληματική οργάνωση- ν.μτφρ.).

Οι επιθέσεις στη μεσαία τάξη, τα συμπληρωματικά νομίσματα (προτάσεις για υιοθέτηση τοπικών νομισμάτων εναλλακτικών του ευρώ – n.trans.) και η τοξικότητα στον δημόσιο λόγο έχουν δείξει ότι, αν και σε πλήρη ασυμφωνία με τις επιθυμίες και τις ανησυχίες της κοινωνίας, το μοντέλο πολιτικής του κόμματος δεν έχει άλλαξε.

Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. Δεν είναι πλέον η ώρα για ακρότητες. Είναι κεντρική περίοδος διακοπών. Και αυτές οι εποχές φάνηκαν στις κάλπες από τα ποσοστά που πήρε η Νέα Δημοκρατία (ΝΔ – κεντροδεξιά), αλλά και το ΠΑΣΟΚ (κεντροαριστερά) που φιλοδοξεί πλέον να επιστρέψει στη θέση του άλλου πόλου όχι μόνο του πολιτικού συστήματος. , αλλά και της κανονικότητας.

Πηγή: RADIOR