Έφτασε την Πέμπτη από τη Μεγάλη Βρετανία, όπου ζει από το 2019 μετά τη φυγή του από τη Συρία, ο 29χρονος αναρωτιέται γιατί η επιχείρηση διάσωσης ήταν τόσο αργή και προκαλεί την έλλειψη ελπίδας στους νεαρούς Σύρους.

Προσκολλάται στο παραμικρό νήμα ελπίδας και αφηγείται τη μάταιη αναζήτησή του: «Οι ελληνικές αρχές δεν μας βοηθούν. Θέλω να πάω στο νοσοκομείο για να ελέγξω αν είναι εκεί ο ξάδερφός μου. Αλλά δεν με αφήνουν. «Θα μείνω εδώ μέχρι πότε θα απελευθερώσουν όλους τους επιζώντες. Όχι, οι ελληνικές αρχές δεν μας βοηθούν. Πήραν δείγμα DNA, αλλά δεν μας το έχουν πει, οπότε δεν ξέρουμε πότε θα έχουμε απάντηση. ” “

Ο Μοχάμεντ μας μιλάει για τον ξάδερφό του, τον οποίο αποκαλεί Mou. “Προσπαθούσε να φύγει από τη Συρία εδώ και ενάμιση χρόνο, κάνοντας αίτηση για βίζα σπουδών και μετά βίζα εργασίας. Δεν μπόρεσε να πάρει ούτε και έτσι πήγε στη Λιβύη. Πίσω από αυτά τα ναυάγια, υπάρχουν πόλεμοι και όχι το κάνει κανείς». τίποτα να τους σταματήσει. Ο ξάδερφός μου μεγάλωσε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ήταν 10 όταν ξεκίνησε. Τι ελπίδα έχει; Στη Συρία σήμερα, η Ρωσία είναι παρούσα, το Ιράν είναι παρόν… Και αν πας στην Τουρκία ή τον Λίβανο, μπορεί να σε διώξουν από τη μια μέρα στην άλλη. Η επιλογή είναι να πεθάνεις εκεί ή να πεθάνεις εδώ κάτω από τέτοιες συνθήκες. Κανείς δεν θέλει να μπει σε μια βάρκα. Είναι πάντα μόνο η τελευταία λύση.

Ο Μουχάμαντ λέει με πικρία ότι η Δύση έχει εγκαταλείψει τη χώρα του. “Οι φίλοι μου πολέμησαν για τη χώρα μου ενάντια στο καθεστώς Άσαντ και είναι όλοι νεκροί. Στην Ουκρανία, βλέπω ότι έχουν πόρους. Τελικά, είναι επιλογή, κάποιους βοηθάμε και άλλους όχι”.

Στο κέντρο αναγνώρισης Μαλακάσα, βορειοανατολικά της Αθήνας, ο Μουχάμαντ μπόρεσε να μιλήσει με φίλους του ξαδέρφου του. Ανάμεσα στα μπαρ: «Ήταν μεσάνυχτα όταν το σκάφος αναποδογύρισε. Ο ξάδερφός μου ήταν σχεδόν αναίσθητος, ήταν εξαντλημένος, ακουμπούσε στον ώμο ενός φίλου… Μετά από αυτό δεν τον ξαναείδε κανείς».

«Κάτι δεν είναι ξεκάθαρο για μένα σχετικά με την επιχείρηση διάσωσης», συνεχίζει ο Muhamad. Μου είπαν για το ταξίδι: δεν είχαν φαγητό ή νερό για τρεις μέρες, η βάρκα ήταν γεμάτη μέχρι να σκάσει – οι διακινητές πέταξαν ακόμη και το νερό στη θάλασσα πριν φύγουν για να κάνουν χώρο στο σκάφος, σύμφωνα με τους φίλους του ξαδέλφου του.

Κάποια στιγμή προσπάθησαν να καλέσουν βοήθεια. Μερικοί από αυτούς επικοινώνησαν με ανθρωπιστικές οργανώσεις. Περίμεναν σχεδόν 24 ώρες, παρόλο που τους εντόπισαν πολλά σκάφη. Μερικοί άνθρωποι λένε ότι ήθελαν να συνεχίσουν στην Ιταλία και αυτό εξηγεί την καθυστέρηση στη λήψη βοήθειας. Αλλά οι επιζώντες λένε ότι τους είπαν «να πάνε στην Ιταλία». «Ναι, ήθελαν να πάνε στην Ιταλία, κανείς δεν θέλει να πάει στην Ελλάδα, όπου η κατάσταση δεν είναι πολύ καλή, αλλά εκείνη την εποχή δεν είχαν νερό, δεν είχαν φαγητό, οπότε είπαν «χρειαζόμαστε βοήθεια, δεν έχουμε». Δεν θέλω, δεν πάμε πουθενά.» Μου είπαν επίσης ότι προσπάθησαν να τους ρυμουλκήσουν και η βάρκα ανατράπηκε», λέει.

Πολλά ερωτήματα παραμένουν σχετικά με τη σειρά των γεγονότων, αλλά είναι σαφές ότι η βοήθεια έφτασε πολύ αργά: ένα αεροπλάνο της Frontex ήταν το πρώτο που εντόπισε το σκάφος και οι ιταλικές αρχές ενημέρωσαν τις ελληνικές αρχές ότι ένα σκάφος κινδύνευσε στα χωρικά τους ύδατα στις 13 Ιουνίου. στις 11:00 π.μ., περίπου 12 ώρες πριν από τη βύθιση. Στην Καλαμάτα πήγε ο επικεφαλής της Frontex. Η έρευνα που βρίσκεται σε εξέλιξη πιθανότατα θα ρίξει φως στις συνθήκες της τραγωδίας. Όμως ο Μοχάμεντ αμφιβάλλει ότι η δικαιοσύνη θα επαναφέρει στη ζωή τον ξάδερφό του.

* Ο Μοχάμεντ, ο οποίος διέφυγε από το καθεστώς του Μπασάρ αλ Άσαντ, δεν θέλει να δημοσιευτεί το επώνυμό του.

Μετάφραση Cornelia Mohora από το άρθρο που δημοσίευσε η rfi.fr.