Δίνουμε λεπτομέρειες για όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη.

«Έχω εργαστεί για δεκατρία χρόνια για το Ποντιφικό Συμβούλιο Πολιτισμού ως προσωπικός βοηθός ενός από τους καρδινάλιους. Τη βοηθάω στην καθημερινή της δουλειά και μιας και γράφει πολλά άρθρα και βιβλία, επιμελούμαι τα κείμενά της, είπε σε συνέντευξή της η Maria Bruna Romito. – Αυτή η δικτατορία ασχολείται με τον πολιτισμό. καλύπτει μια τεράστια περιοχή: τη σχέση με τον σύγχρονο πολιτισμό, τη σχέση πίστης και επιστήμης, τον κόσμο του αθλητισμού, τον κινηματογράφο, τις τέχνες του θεάματος, τις καλές τέχνες. »

«Η μεταρρύθμιση του αρχοντικού ανακοινώθηκε πριν από το κονκλάβιο στο οποίο εξελέγη ο σημερινός πάπας. Τρεις ημέρες πριν από το κονκλάβιο, πραγματοποιήθηκε η λεγόμενη Γενική Συνέλευση, στην οποία συμμετείχαν όλοι οι καρδινάλιοι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν ήταν επίσημοι από το παπικό εκλογικό κονκλάβιο. Σε αυτή τη Γενική Συνέλευση, υπήρχε οριστική ανάγκη μεταξύ των καρδιναλίων ο νέος πάπας, όποιος κι αν ήταν, να ξεσηκωθεί για τη μεταρρύθμιση του Ρωμαϊκού Οίκου. Ένιωσαν την ανάγκη το αρχοντικό να αντικατοπτρίζει τη σημερινή εικόνα της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι καθολική, καθολική, όπως υποδηλώνει το όνομά της, και γι’ αυτό προέκυψε η ανάγκη κυρίως η κατασκευή του αρχοντικού να εκδηλωθεί σε όλο τον κόσμο και να ενσωματωθεί σε μια μεγάλη ποικιλία πολιτισμών. Με βάση αυτό το αίτημα, ο πάπας ίδρυσε αμέσως μετά την εκλογή του συμβούλιο καρδιναλίων. Πρώτα ήταν επτά καρδινάλιοι, μετά εννέα. Η σύνθεσή τους άλλαξε αρκετά στα εννέα χρόνια από τότε. Ο κύριος σκοπός αυτής της συνόδου ήταν η σύνταξη ενός νέου αποστολικού συντάγματος, το οποίο περιλαμβάνει τη μεταρρύθμιση του ρωμαϊκού αρχοντικού και το οποίο αποτελεί μέρος του II. Επιμέλεια John Paul πριμ υπουργού (1988).

Το νέο σύνταγμα δημοσιεύθηκε στις 19 Μαρτίου του τρέχοντος έτους, κήρυξε το ευαγγέλιο με τον τίτλο. Περιμέναμε πολλές αλλαγές, καθώς ο Πάπας είχε ήδη θεσπίσει περισσότερες. Για παράδειγμα, συγχώνευσε το Ποντιφικό Συμβούλιο για τους Λαϊκούς και το Ποντιφικό Συμβούλιο για την Οικογένεια σε ένα Δικαστάριο, που ονομάστηκε Dicastery for the Lay, Family and Life. (…)

Ο Άγιος Πατέρας έδωσε έμφαση στην ανανέωση της διοίκησης των υλικών αγαθών της Εκκλησίας. Η πτυχή της διαφάνειας έχει έρθει στο προσκήνιο και η ηγεσία της Τράπεζας του Βατικανού, η IOR, βρίσκεται επίσης υπό την ηγεσία μιας νέας ενιαίας δικτατορίας που περιλαμβάνει όλα τα προηγούμενα ιδρύματα αυτού του τύπου. Από πρακτικής άποψης

Η οργανωτική ανανέωση, η γέννηση νέων δικτατοριών, είναι πολύ σημαντική, αλλά ακόμη πιο σημαντική είναι η προσέγγιση που συνεπάγονται αυτές οι αλλαγές.

Με αυτό το σύνταγμα, ο πάπας τόνισε ότι το κύριο καθήκον των θεσμών του φέουδου είναι να βοηθούν στον ευαγγελισμό, στο ιεραποστολικό πνεύμα. Τόσο πολύ που έβαλε στην πρώτη θέση το Dicastery of Evangelization, το οποίο γεννήθηκε από τη συγχώνευση των dicastery της Propaganda Fide, του Evangelization of Peoples και του New Evangelization, και αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι ότι αυτός ο νέος δικτάτορας είναι στο κεφάλι του ίδιου του πάπα.

«Όποιος εργάζεται σε αυτά τα ιδρύματα βοηθά άμεσα τον Πάπα, ενεργώντας στο όνομά του και με την εξουσία του. δεν αποφασίζει στο όνομά του αλλά στο όνομα του πάπα. Σύμφωνα με το έγγραφο, η λειτουργία αυτή πρέπει να γίνει με συνοδικό πνεύμα.

Πρέπει να είναι συνήθεια να ακούμε, να αναζητούμε κοινότητα, να αναζητούμε κοινές λύσεις σε όλη μας τη δουλειά και στην υπηρεσία που προσφέρουμε.

Άλλωστε, δεν βοηθάμε μόνο τις δραστηριότητες του πάπα, αλλά και όλων των επισκόπων του κόσμου, και γι’ αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τον συνοδικό χαρακτήρα αυτού του έργου.

Η άλλη κεντρική ιδέα του εγγράφου είναι η εξυπηρέτηση της caritas, της πιο μικρής, των φτωχών. Το σύνταγμα συγκεντρώνει όλες τις οργανώσεις που έχουν δραστηριοποιηθεί μέχρι τώρα σε αυτόν τον τομέα. »

«Ο Πάπας θέλει επίσης οι λαϊκοί πιστοί να διαδραματίσουν μεγαλύτερο ρόλο. Μέχρι τώρα, οι λαϊκοί εργάζονταν κυρίως ως υπάλληλοι στο Βατικανό, αλλά ο πάπας δηλώνει σε αυτό το σύνταγμα ότι κάθε λαϊκός μπορεί να ηγηθεί δικαστορίας. Στην πραγματικότητα, είναι οι λαϊκοί πιστοί στο II. Το όραμα που τέθηκε στη Β’ Σύνοδο του Βατικανού υλοποιείται. Δηλαδή, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει μια θέση ευθύνης με το δικαίωμα της καθιέρωσης, αλλά από την προμήθεια που του έχει δώσει ο Πάπας — και αυτή η αποστολή μπορεί να δοθεί σε έναν κοσμικό από τον Πάπα, ακόμη και το πιο σημαντικό θέση σε μια δικτατορία.

Το σύνταγμα ορίζει ότι όλοι όσοι εργάζονται στην έπαυλη, όχι μόνο οι λαϊκοί, πρέπει να ανανεώνονται πνευματικά, ανθρώπινα και επαγγελματικά. Αυτό φαίνεται να είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο, ο Πάπας Φραγκίσκος εξήγησε ήδη σε μια ομιλία του στο Ρωμαϊκό Μέγαρο το 2016 ότι

η μεταρρύθμιση θα είναι αποτελεσματική μόνο εάν γίνει με νέα άτομα και όχι απλώς με νέα άτομα.

Η έμφαση στον επαγγελματισμό είναι σημαντική, και ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο ο πάπας θέλει να εμπλέξει καλύτερα τον πάπα. Ζουν στον κόσμο, και όπως στο II. Το Συμβούλιο του Βατικανού λέει επίσης ότι, λόγω της αξιοπρέπειας του μυστηρίου του βαπτίσματος, δηλαδή της βασιλικής ιεροσύνης τους, οικοδομούν την κοινότητα, την Εκκλησία, σε ισότιμη βάση με τους ιερείς.

(…) Θα χρειαστεί χρόνος για να συμβεί αυτό σε μεγαλύτερη κλίμακα, αν και υπάρχουν ήδη μερικά παραδείγματα… η υιοθέτηση είναι αργή, αλλά αισθάνομαι ανοιχτός. Η καινοτομία είναι έκπληξη, αλλά πρέπει να τα ερμηνεύσουμε στο πλαίσιο της σημερινής κοινωνίας.

Η Εκκλησία ζει στη σημερινή κοινωνία και πρέπει να προσαρμοστεί σε αυτήν κατά κάποιο τρόπο. Αυτό δεν το δέχονται οι παραδοσιακοί Καθολικοί, θέλουν να προσαρμοστούν οι άλλοι, όχι η Εκκλησία. Εμείς που έχουμε ανατραφεί στην πνευματικότητα της ενότητας καταλαβαίνουμε τις προθέσεις του Πάπα πιο εύκολα γιατί πιστεύουμε ότι το να γίνουμε ένα είναι ο σωστός τρόπος για να ευαγγελίσουμε γιατί οδηγεί σε διάλογο.

Η απλοποίηση είναι πάντα καλή για τον διάλογο με τον κόσμο, για παράδειγμα για να μπορέσει η Εκκλησία να ανταποκριθεί σε προκλήσεις όπως η ψηφιοποίηση, τα ζητήματα της πληροφορικής και τα ερωτήματα που εγείρονται από την τεχνητή νοημοσύνη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό ο κόσμος να είναι παρών, για διάλογο και εμείς να αμφισβητούμε τις συνήθεις μεθόδους του ευαγγελισμού μας. »

«Αν κάποιος βιώσει συνειδητά αυτό το έργο, αισθάνεται την ανάγκη να δώσει μαρτυρία ως Χριστιανός σε όλους όσους μας αναζητούν μέσα από το έργο του. Διότι πολλοί από εμάς προσεγγίζονται από το Ιταλικό Κράτος ή από άλλα εκκλησιαστικά ιδρύματα, όπως τα μοναστικά τάγματα και τα εκκλησιαστικά κινήματα, και πρέπει να γίνουν αποδεκτά προσωπικά και συλλογικά. Επομένως, πρέπει πάντα να κάνω μια δοκιμασία συνείδησης για να δω αν θα κάνω τη δουλειά μου μόνο στενά και μετά να πάω σπίτι και να είμαι έτοιμος ή να γνωρίζω ότι η δουλειά μου είναι λίγο διαφορετική επειδή εκπροσωπώ τον Άγιο Πατέρα. Δεν είναι πάντα εύκολο, και νομίζω ότι γι’ αυτό ο Πάπας επιμένει στην ανάγκη να ανανεωθούμε.

(…) Εμείς που κάνουμε πιο αφηρημένη δουλειά συχνά το ξεχνάμε αυτό και κλειδωνόμαστε. Αυτή είναι η εμπειρία μου. Συνήθως επικοινωνώ με τους ανθρώπους μέσω τηλεφώνου ή μέσω ταχυδρομείου και συχνά αρκεί να μιλάω με μια πιο φιλική, πιο ευγενική φωνή στο τηλέφωνο, να νιώθω αγάπη, κατανόηση με αυτό το άτομο. (…)

Η Κιάρα Λούμπιτς πάντα με δίδασκε να στρέφομαι στην Εκκλησία με την αγάπη του παιδιού, να ακούω αυτά που λέει ο Άγιος Πατέρας και μετά να ζω και να τα συνειδητοποιώ. »

«Έχω μια καλύτερη ιδέα εδώ στο Βατικανό για το πώς η Εκκλησία ήταν δυτική, ενσωματωμένη στον δυτικό πολιτισμό. Εδώ, βλέπω τώρα ότι οι αναδυόμενοι πολιτισμοί δεν είναι ευρωπαϊκοί πολιτισμοί, αλλά πολιτισμοί της Αφρικής, της Νότιας Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. (…) Ο χριστιανισμός πρέπει να εμβολιάζεται διαφορετικά στους αρχαίους φυλετικούς πολιτισμούς. Οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν αγγίξει καθόλου την κουλτούρα μας της ιουδαιοελληνικής παράδοσης, όπου ο σπόρος του χριστιανισμού πρέπει να φυτευτεί σε σχεδόν παρθένο έδαφος.

Η εμπειρία της οικουμενικής Εκκλησίας μας αγγίζει καθημερινά. Άλλωστε, πολλοί καρδινάλιοι από όλο τον κόσμο έρχονται εδώ στο Βατικανό. Οι δικτατορίες δεν περιλαμβάνουν μόνο αυτούς που ζουν και εργάζονται εδώ, αλλά συμμετέχουν και στη δουλειά ως σύμβουλοι όλου του κόσμου… Είναι πολύ εμπλουτιστική εμπειρία, αλλά είναι και πρόκληση να διευρύνω την καρδιά μου με αυτόν τον τρόπο.

Υπάρχουν λιγότερες “ψευδείς ειδήσεις” εδώ από ό,τι στον κοσμικό τύπο, επειδή οι περισσότερες πληροφορίες προέρχονται από τοπικούς ιεραπόστολους, εκκλησιαστικούς ηγέτες. (…) μερικές φορές γινόμαστε ανασφαλείς, γιατί βλέποντας αυτά τα πολλά προβλήματα μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ότι δεν θα τα λύσουμε ποτέ, … οι κοινωνικές και οικονομικές δυσκολίες δεν θα αμβλυνθούν. Αλλά είναι σημαντικό να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα για να το λύσουμε και να κατανοήσουμε τι μπορεί να κάνει η Εκκλησία. Και πραγματικά,

υπάρχουν μέρη και λαοί όπου χωρίς την Εκκλησία οι άνθρωποι θα έμεναν μόνοι. Η Εκκλησία κάνει πολλά σε αυτά τα μέρη…»

«Ο Άγιος Πατέρας συχνά επιμένει ότι δεν πρέπει να επιμένουμε σε αυτό που ήταν, ότι όλα είναι τόσο καλά όπως πριν. Επειδή το Άγιο Πνεύμα ζει στην Εκκλησία, πρέπει λοιπόν να τον ακούσουμε και να τον αφήσουμε να ενεργήσει…».

Ολόκληρη η συνέντευξη ΕΔΩ αναγνώσιμος.

Πηγή: ujvarosonline.hu

Φωτογραφία: Άλμπουμ των MB Romito, Andreas Solaro

Ουγγρικό ταχυδρομείο