Αυτές τις μέρες, οι Θερμοπύλες είναι ένα μέρος που δεν το προσέχεις καν, από το κυνηγητό με το αυτοκίνητο, στην άκρη του αυτοκινητόδρομου από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη. Τίποτα δεν ανακοινώνει στους βιαστικούς τουρίστες ότι έγινε μια μάχη που εξαρτιόταν από την τύχη όλης της Ελλάδας και ακόμη και του δυτικού πολιτισμού. Πάει τόσος καιρός που η ανακούφιση παραμένει ίδια. Στην αρχαιότητα η θάλασσα ήταν πιο κοντά στις βουνοπλαγιές όπου γλιστρούσε η ασφαλτική λωρίδα.

Το 480 π.Χ., ένας μεγάλος στρατός συγκεντρώθηκε εκεί. Οι αρχαίοι χρονικογράφοι μιλούν για εκατομμύρια στρατιώτες, αλλά ο πραγματικός αριθμός ήταν πιθανώς γύρω στις εκατό χιλιάδες. Τους είχε στείλει ο Πέρσης δεσπότης για να βάλουν τον ζυγό στις ελληνικές πόλεις. Απέναντί ​​τους μια χούφτα κόσμο.

Αυτό που ακολούθησε παρέμεινε στην παγκόσμια ιστορία. Τριακόσιοι Σπαρτιάτες, υπό την προσωπική ηγεσία του βασιλιά Λεωνίδα, πολέμησαν και πέθαναν μέχρι τέλους κατά των στρατευμάτων του τυράννου. (Μαζί τους, και άδικα ξεχασμένοι, ήταν επτακόσιοι στρατιώτες από τα Τέσπια, μια μικρή πόλη-κράτος όχι μακριά από την Αθήνα). Από τεχνική άποψη, η Περσία νίκησε τότε τις Θερμοπύλες. Όμως οι απώλειές του είναι τόσο μεγάλες που η εκστρατεία έχει βαλτώσει. Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι Έλληνες δίνουν πραξικόπημα στους Πέρσες στη Σαλαμίνα.

Οι Θερμοπύλες είναι ένα από εκείνα τα σπάνια γεγονότα στην ιστορία των εθνών. Τότε έγινε ένα πολιτικό θαύμα. Όλος ο κόσμος παρακολουθούσε έκπληκτος την εμφάνιση των «Χάλκινων Ανδρών». Η Ελλάδα διεκδίκησε το δικαίωμά της να υπάρχει για την αιωνιότητα.

Έτσι σημαδεύουν την ιστορία τους πολλοί λαοί. Για τους Εβραίους είναι η έδρα της Μασάντα, από το έτος 74 μ.Χ.

Για τους Σιίτες Μουσουλμάνους, ήταν η μάχη της Καρμπάλα το 680, όταν σφαγιάστηκαν οι οπαδοί του Αλί, ανιψιού του Προφήτη. Ποια θα ήταν η ιστορία του έθνους των Ζουλού χωρίς τη νίκη επί των Βρετανών στο Isandlwana (1879); Τι θα λέγατε για την ιστορία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας χωρίς τον απεριόριστο ηρωισμό των 150 στρατιωτών του Rorke’s Drift;

Για τους Ρώσους ήταν η Μάχη του Στάλινγκραντ. Για πέντε μήνες, στο γύρισμα του 1942 και του 1943, ήταν κόλαση στη γη. Σχεδόν δύο εκατομμύρια άνθρωποι συγκρούστηκαν σε έναν κολοσσιαίο αγώνα που ανέτρεψε το ρεύμα της ανατολικής εκστρατείας.

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η νέα Ρωσία ήταν απασχολημένη να κατάσχει ό,τι μπορούσε από την περιουσία του νεκρού. Όπως ακριβώς έκαναν τα νέα «ελεύθερα συνδικάτα» με την κληρονομιά του μοναδικού επίσημου συνδικάτου της κομμουνιστικής εποχής. Η Μόσχα κατέσχεσε πυρηνικά όπλα από την ΕΣΣΔ. Πήρε δόλια τη θέση της ΕΣΣΔ στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Δήλωσε μοναδική κληρονόμος.

Και κατάσχεσε τη μνήμη του Στάλινγκραντ, το οποίο έκανε σχεδόν θρησκευτικό σύμβολο, απαραίτητο για τη μορφή του βελικο-ρωσικού φασισμού που προωθούσε ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Για αυτό, ένα τεράστιο σύστημα ψεμάτων έχει τεθεί σε κυκλοφορία. Η Μόσχα ισχυρίζεται ότι νίκησε το «ναζιστικό θηρίο» εκεί. Στην πραγματικότητα, οι μισές απώλειες του Άξονα προήλθαν από ρουμανικά, ιταλικά, ουγγρικά ή βοηθητικά στρατεύματα στα κατεχόμενα. Και η ήττα της Γερμανίας ήταν ακόμη πολύ μακριά.

Η Μάχη του Στάλινγκραντ τιμάται στη Μόσχα ως το αποκορύφωμα του ρωσικού πατριωτισμού. Αλλά διαβάστε τον κατάλογο των σοβιετικών μονάδων που συμμετείχαν στις μάχες. Θα δείτε ότι κάποιοι από αυτούς δεν είναι από τη Ρωσία. Η 50η Μεραρχία Φρουρών ήρθε από τη Λευκορωσία. 29η Κατηγορία, Καζακστάν. Διοικητής του «Μέτωπου του Στάλινγκραντ» ήταν ο Ουκρανός στρατηγός Γεριομένκο.

Τώρα είναι η Μάχη της Μαριούπολης. Οι ομοιότητες είναι ανησυχητικές. Η πόλη στον Βόλγα μετονομάστηκε προς τιμή του Στάλιν, ενώ η Μαριούπολη («η πόλη της Μητέρας του Θεού») ονομαζόταν για ένα διάστημα, μέχρι το 1989, από τον Ζντάνοφ, έναν από τους συνεργούς του Στάλιν. Οι δύο πόλεις είχαν περίπου τον ίδιο πληθυσμό πριν ο πόλεμος τις μετατρέψει σε χωράφια με ερείπια. Και οι δύο δέχθηκαν επίθεση από στρατούς καθεστώτων που είχαν σχεδιάσει γενοκτονία. Και στα δύο, υπάρχει ένα βιομηχανικό συγκρότημα στο επίκεντρο της μάχης. Το εργοστάσιο τρακτέρ του Στάλινγκραντ και το εργοστάσιο της Μαριούπολης Αζόβσταλ.

Απέναντι στους τελευταίους υπερασπιστές της Μαριούπολης, ο δικτάτορας της Μόσχας έστειλε ό,τι είχε. Ειδικές δυνάμεις, μισθοφόροι Βάγκνερ, φιλορωσικές πολιτοφυλακές ή τακτικά στρατεύματα. Εκτόξευσε θερμοβαρικές βόμβες, ρουκέτες ή λευκό φώσφορο. Κι όμως οι υπερασπιστές της Αζόβσταλ αντιστέκονται. Για τρεις μήνες.

Η Μαριούπολη έχει ήδη μετατραπεί σε κολοσσιαία ήττα για τη Ρωσία. Χωρίς υπερβολή, αυτό είναι το Στάλινγκραντ του καθεστώτος Πούτιν, η στιγμή του ρωσικού ιμπεριαλισμού. Όλος ο κόσμος μπορούσε να δει αυτές τις δραματικές εικόνες γυναικών και παιδιών προσφύγων στα υπόγεια της χαλυβουργίας. Με τους στρατιώτες του συντάγματος του Αζόφ – κουρασμένοι, ακρωτηριασμένοι, αλλά προκλητικοί.

Από εδώ και πέρα, δεν έχει σημασία αν ο ρωσικός στρατός καταφέρει να καταλάβει το εργοστάσιο Azovstal. Χάρη στις θυσίες που έγιναν, η Ουκρανία κατάφερε να κερδίσει το δικαίωμά της να υπάρχει ως έθνος. Όλες οι συζητήσεις του τυράννου της Μόσχας ότι οι Ουκρανοί είναι μέρος της «Μεγάλης Ρωσίας» έχουν ξεσκονιστεί. Η νίκη επί του Στάλινγκραντ νομιμοποίησε ένα εγκληματικό καθεστώς. Το τέλος ξεκίνησε στη Μαριούπολη.