Η κοινότητά μας δεν χρειάστηκε να συστήσει τον πατέρα, αφού ήταν παρών στη ζωή της κοινότητας το 1981-82 ως οργανωτής εφημέριος, αλλά και τακτικός συμμετέχων σε Ελληνικές Εσπερίνες.

Στην εισαγωγή του μίλησε για την αρχή του επαγγέλματός του, τον ιερέα πατέρα του και τους δικούς του τόπους υπηρεσίας, που κατά ενδιαφέρον συνέπιπτε με τους προηγούμενους τόπους υπηρεσίας του πατέρα του. Η ιδιαίτερη αγάπη της Παναγίας γινόταν παντού, αφού όλες οι εκκλησίες της ήταν αφιερωμένες στη γιορτή της Παναγίας. Πέρασε υπέροχα χρόνια στο Máriapócs, από όπου έφυγε με βαριά καρδιά για τη Βουδαπέστη.

Ο Παππά διατύπωσε την ποιητική του για το ars στο πρώτο του εισαγωγικό κήρυγμα μετά τη χειροτονία του, στο οποίο στήριξε την παρούσα διάλεξή του. Η ευαγγελική περικοπή ήταν η παραβολή του σπορέα και μίλησε για το ποιος παίζει τι ρόλο σε αυτή την παραβολή. Ο σπορέας είναι ο Χριστός, ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού, η ψυχή των πιστών είναι η γη. Τι είναι όμως ιερέας; Στη συνέχεια συνόψισε σε δέκα σημεία την ουσία της ιερατικής του κλήσεως και, μέσω αυτής, μας αποκαλύπτει τα κύρια στάδια της ζωής του και την πολυμορφία των δραστηριοτήτων του.

1. Ένα χέρι που προσεύχεται. Ο Παπ είδε από τον παππού του –με τον οποίο κοιμόταν στο ίδιο δωμάτιο για έξι χρόνια ως παιδί– ότι συχνά προσευχόταν για ώρες τη νύχτα. Στην οικογένειά τους, η απογευματινή προσευχή ήταν πάντα το αποκορύφωμα του εσπερινού. Αυτό είναι καθοριστικό στην προσευχητική του ζωή μέχρι σήμερα.

2. Χέρι που δίνει ευλογία. Προσπάθησε να επισκεφτεί όσο περισσότερους τόπους λατρείας γινόταν, από όπου έφερνε και ευλογίες στους μαθητές του. Σε όλη του τη ζωή η λειτουργία, το κήρυγμα και η θρησκευτική εκπαίδευση ήταν τα σημαντικότερα.

3. Χέρι που δένει. Γνωρίζει τα ονόματα των ιερέων της Μητρόπολης μας και πιστεύει ότι πρέπει να συνεργαστούμε ως «ομάδα». Προσπάθησε να το πετύχει αυτό κατά τη διάρκεια των αποχαιρετιστηρίων παιδιών και των προσκυνημάτων νέων που πραγματοποιήθηκαν για περισσότερο από μια δεκαετία.

4. Ένα χέρι βοηθείας. Σε κάθε χώρο υπηρεσίας θεώρησε πολύ σημαντικό να ενωθούν όλες οι ηλικιακές ομάδες από τη μια και να βοηθηθούν από την άλλη. Για παράδειγμα, ηλικιωμένες γυναίκες ετοίμαζαν πάστα σαλιγκαριού, που έφερε κοντά την κοινότητα, αλλά η πάστα βρήκε επίσης τον δρόμο της στο ζωμό των μικρών ιερέων. Το καλοκαίρι οργάνωσε κατασκηνώσεις στη λίμνη Μπάλατον για παιδιά και οικογένειες. Τόνισε επανειλημμένα ότι δεν θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του χωρίς τη βοήθεια της συζύγου του, που ήταν πάντα δίπλα του σε όλα.

5. Διαλυτικό χέρι. Έδινε μεγάλη σημασία στην ιερότητα της ομολογίας σε όλες τις υπουργικές του θέσεις. Είτε στο Máriapócs, όπου ο πατέρας του έκανε εξομολογήσεις που γίνονταν συχνά τη νύχτα, είτε στους χώρους υπηρεσίας του κατά τη διάρκεια των αποχαιρετισμών, είτε τις ημέρες πριν από το Πάσχα. Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μας είναι η Ευχαριστία. Γι’ αυτό προσπαθούσε πάντα να τελείται η λειτουργία στα κλαδιά για να συνεισφέρουν οι πιστοί στη Θεία Κοινωνία.

6. Χέρι που δείχνει το δρόμο. Είτε από το Csíksomlyó στο Máriapócs είτε από το Máriapócs στο Székelyföld, μπορείτε πάντα να βασίζεστε στην καθοδήγηση της Παναγίας μας.

7. Χέρι που οδηγεί. Σε αρκετούς από τους χώρους υπηρεσίας της λειτούργησε εκκλησιαστική χορωδία, με την οποία μπορούσαν επίσης να τραγουδήσουν στη σύνοδο Ευρωπαίων επισκόπων που διοργανώθηκε στην Ουγγαρία.

8. Χέρι που χτίζει. Θα ήταν δύσκολο σε αυτή την έκθεση να απαριθμήσω τις εκκλησίες, τα κοινοτικά κέντρα και τα κοινωνικά σπίτια που χτίστηκαν, ανακαινίστηκαν και τέθηκαν σε τάξη με τη βοήθεια του Πατέρα. Παντού βρήκε καθήκοντα όχι μόνο πνευματικής, αλλά και φυσικής κατασκευής.

9. Χαϊδευτικό χέρι. Πάντα έβρισκε τους καταπιεσμένους, τους φτωχούς, τους άπορους. Έφερε τακτικά τη Θεία Ευχαριστία σε 15 με 25 ασθενείς κάθε πρώτη Παρασκευή, προσπαθώντας να απαλύνει την ψυχική και σωματική τους ταλαιπωρία με ένα καλό λόγο και ένα χάδι.

10. Ένα χέρι που αναζητά χέρια. Ζητούσε πάντα από τους πιστούς να του κρατούν το χέρι όταν ήταν κουρασμένος, όπως ο Jossue κρατούσε τότε τον Μωυσή. Δόξα τω Θεώ υπήρχαν πάντα πολλοί που το έκαναν.

Εν κατακλείδι, ο Χαμογελαστός Μαρσέλ απήγγειλε μια προσευχή που έμαθε από τον πατέρα του, προσθέτοντας τις δικές του σκέψεις. Ευχαρίστησε τον Καλό Κύριο και την Παναγία για τις χάρες που είχε λάβει και ζήτησε την επιπλέον βοήθειά τους.

Το βράδυ είδαμε το αυθεντικό ταξίδι ζωής ενός αυθεντικού ιερέα που ως συνταξιούχος εμπλουτίζει τα ελληνοκαθολικά μέσα μας με κηρύγματα από Κυριακή έως Κυριακή, ακόμη και μετά από εκατόν ογδόντα ημέρες στα νοσοκομεία – κυρίως στην εντατική.

Κείμενο και φωτογραφία: Veronika Obbágy

Πηγή: Επισκοπή Nyíregyháza

Ουγγρικό ταχυδρομείο