Οι αρχαίοι Ρωμαίοι ενδιαφέρθηκαν για παραστάσεις, στρατιωτικές παρελάσεις, αγώνες μονομάχων, χορταστικά γεύματα και όργια, αλλά καμία εορταστική εκδήλωση δεν πρέπει να είναι χωρίς κρασί.

Για σχεδόν μια δεκαετία, οι αρχαιολόγοι έχουν ανασκάψει επιμελώς τη θέση ενός ρωμαϊκού κελαριού (ένα κτίριο σε έναν αμπελώνα, όπου πατούνται σταφύλια, φτιάχνεται κρασί και αποθηκεύονται εργαλεία εργασίας ή μέρος όπου καταναλώνονται αλκοολούχα ποτά και μαγειρικά παρασκευάσματα κ.λπ. ένα ρουστίκ σκηνικό)

Το κελάρι χρονολογείται στον 3ο αιώνα μ.Χ. και ανακαλύφθηκε λιγότερο από 8 χλμ νότια της Ρώμης.

Οι ειδικοί προσπάθησαν να αναλύσουν το εύρημα. Σύμφωνα με μια ακαδημαϊκή ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Antiquity, αυτό το συγκρότημα Vila Quintilii ήταν μια γελοία περίτεχνη μονάδα παραγωγής κρασιού, όπου οι ανώτερες τάξεις παρακολουθούσαν οινοποιούς να συνθλίβουν τα σταφύλια. Οι αρχαίες ελίτ συνδύασαν τη χρηστική λειτουργία με την επιδεικτική πολυτέλεια για να διαμορφώσουν την κοινωνική και πολιτική τους θέση», έγραψαν οι συγγραφείς στην περίληψή τους.

Το οινοποιείο διέθετε μια χαρακτηριστική εγκατάσταση της εποχής, χώρο όπου τα πατούσαν και τα πατητήρια όπου πατούσαν τα σταφύλια, καθώς και πρόσβαση σε σύστημα καναλιών.

“Είναι μια εκδήλωση της σύνδεσης των ελίτ με τον αγροτικό και εργατικό κόσμο»Ο Έμλιν Ντοντ, αρχαιολόγος στο Βρετανικό Σχολείο της Ρώμης και ένας από τους συν-συγγραφείς της μελέτης, είπε στο Science.

«Υπήρχε σίγουρα μια αίσθηση στη ρωμαϊκή θρησκεία ότι προσπαθούσαν να συνδεθούν με τους απλούς ανθρώπους»., το κελάρι έχει έναν περίεργο βαθμό χλιδής. Από την άλλη πλευρά, το δάπεδο ήταν από μάρμαρο και αυξήθηκε ο κίνδυνος να γλιστρήσουν οι αμπελουργοί και να τραυματιστούν, αναφέρει yahoo.

Τα εδάφη όλων των επαρχιών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας καλλιεργούνταν με διάφορες ποικιλίες σταφυλιών και παραγόταν κρασί σε μεγάλες ποσότητες. Το ρωμαϊκό κρασί ήταν γνωστό στον αρχαίο κόσμο, το οποίο εξήχθη σε όλες τις γωνιές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η αμπελουργία συνέχισε να είναι σημαντική πρακτική στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (ή Βυζαντινή Αυτοκρατορία), ιδιαίτερα στην περιοχή του Αιγαίου. Το κρασί παραγόταν παραδοσιακά και χρησιμοποιήθηκε σε χριστιανικές τελετές, αλλά πωλούνταν και στην καθημερινή ζωή. Η οινοποίηση θεωρούνταν τέχνη, με τις ποικιλίες σταφυλιού να ταξινομούνται ανάλογα με την ποιότητά τους.

Φυσικός αναφέρει ότι ερευνητές στο Ισραήλ, με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, ανακάλυψαν ότι η αμπελουργία ασκούνταν σε εμπορική κλίμακα σε αρχαίους βυζαντινούς και ισλαμικούς οικισμούς που χρονολογούνται από τον 4ο έως τον 9ο αιώνα.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Proceedings of the National Academy of Sciences, γράφει ότι «Αρχαίο DNA από σταφύλια που χάθηκαν στην έρημο των βουνών Negev πιστοποιεί την προέλευσή τους στη βυζαντινή Ελλάδα».

Οι ανασκαφές στα όρη Negev στο νότιο Ισραήλ αποκάλυψαν ότι οι αρχαίοι οινοποιοί μπορούσαν να παράγουν συνεχώς μια μεγάλη ποικιλία σταφυλιών σε ένα άνυδρο περιβάλλον για αιώνες.

Η αλληλουχία εμπλουτισμένη σε όλο το γονιδίωμα και η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα χρησιμοποιήθηκαν για την εξέταση πυρήνων αμπέλου που ανασκάφηκαν από τρεις θέσεις.

Οι σπόροι παρείχαν ενδείξεις για αρχαίες μεθόδους καλλιέργειας για τη βελτίωση της γεωργικής παραγωγικότητας σε ένα σκληρό περιβάλλον.

Ένας άλλος σπόρος βρέθηκε να σχετίζεται με μια σύγχρονη ελληνική ποικιλία και συνδέθηκε με πολλά κρασιά που κάποτε κυκλοφορούσαν στο εμπόριο στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Αυτές οι ανακαλύψεις ρίχνουν φως στα βυζαντινά εμπορικά δίκτυα και τη γενετική συμβολή των λεβαντίνικων ποικιλιών στο κλασικό αιγαιοπελαγίτικο τοπίο.

Οι συγγραφείς διευκρινίζουν ότι από τις χιλιάδες οινοποιήσιμες ποικιλίες αμπέλου, μόνο 11 ευρωπαϊκής προέλευσης (Cabernet Sauvignon, Chasselas, Chardonnay, Grenache, Merlot, Monastrell, Pinot Noir, Riesling, Sauvignon Blanc, Syrah και Ugni Blanc) καλύπτουν περισσότερο από το ένα τρίτο των οι αμπελώνες του κόσμου.

Τα επιλεγμένα σταφύλια καλλιεργούνται σε σχετικά στενές γεωγραφικές περιοχές κάτω από σκληρές κλιματολογικές συνθήκες και οι συγγραφείς της μελέτης προτείνουν ότι η παραγωγή κρασιού μπορεί να αντέξει την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Οι πιο ανθεκτικές ποικιλίες είναι το Syrah, Mourvèdre, Grenache, Cabernet Sauvignon, Merlot, Chardonnay, Sauvignon Blanc, Vermentino και Carignan.

Οι Άραβες παρήγαγαν κρασί πριν από την έλευση του Ισλάμ, αλλά συνέχισαν να καταναλώνουν αλκοόλ σε περιορισμένες ποσότητες ακόμη και μετά το θάνατο του προφήτη Μωάμεθ το 632 μ.Χ.

Η κατανάλωση αλκοόλ απαγορεύτηκε από την Ισλαμική Σαρία στις αρχές του 9ου αιώνα, αλλά εξαλείφθηκε εντελώς στην πορεία, μετά από μια μακρά διαδικασία που κράτησε μέχρι τον 12ο αιώνα, όταν η σχολή Χανάφι απαγόρευσε το συνολικό αλκοόλ που προέρχεται από μέλι, σιτάρι, σταφύλια, κριθάρι. ή καλαμπόκι.

Το Κοράνι απαγορεύει το αλκοόλ επειδή βλάπτει την υγεία, οδηγεί στον εθισμό και μπορεί να διαταράξει την κοινωνία. Μια γενική προειδοποίηση δόθηκε για να απαγορεύσει στους μουσουλμάνους να παρακολουθούν τις προσευχές ενώ ήταν μεθυσμένοι (Κοράνι, 4:43).

Λόγω των μουσουλμανικών θρησκευτικών απαγορεύσεων, η παραγωγή κρασιού περιοριζόταν μόνο σε περιοχές που κατοικούνταν από Χριστιανούς και Εβραίους. Στις περιοχές αυτές άνθιζε η παραγωγή σταφυλιών, σταφίδων και σύκων.

Επί ASOR είναι ένα έργο που δημοσιεύτηκε για την αμπελουργία στο Το Λατινικό Βασίλειο της Ιερουσαλήμ κατά τις Σταυροφορίες (1095-1291).

Οι Ευρωπαίοι μετανάστες στους Αγίους Τόπους έπρεπε να προσαρμοστούν και να κάνουν συμβιβασμούς σχετικά με τα ήθη, τα έθιμα και τις προτιμήσεις τους, που έφτασαν και στο γαστρονομικό επίπεδο.

Οι χριστιανικές κοινότητες καλλιεργούσαν το αμπέλι για επιτραπέζια σταφύλια, σταφίδες και σταφυλόμελο.

Η ίδρυση του Λατινικού Βασιλείου της Ιερουσαλήμ έφερε μαζί της την ανάγκη παροχής κρασιού σε έναν αυξανόμενο χριστιανικό πληθυσμό.

Αρκετές περιοχές έγιναν κέντρα παραγωγής γαλλικών ποικιλιών σταφυλιού: η Ιουδαία, η Σαμάρεια, η Γαλιλαία, οι ακτές της Μεσογείου και η Υπεριορδανία.