Όταν είδα τον László Kleinheisler να παίζει για πρώτη φορά, ήταν δεκαέξι χρονών και προκάλεσε αίσθηση στο Puskás-Suzuki Cup στο Felcsút, έστω και μόνο λόγω των «φωτεινών» κόκκινων μαλλιών του, αλλά ακόμα περισσότερο με το μαχητικό παιχνίδι του. Δεν έχω κανένα λόγο να κρύψω το γεγονός ότι την ίδια περίοδο ήμουν δάσκαλος σε κοιτώνα στην Ακαδημία Puskás, ενώ εργαζόμουν στην υπηρεσία Τύπου της ακαδημίας, ανταλλάσσαμε συχνά λόγια και πάντα ενθάρρυνα αυτό το τολμηρό αλλά εξαιρετικά καλό- φυσικό αγόρι για να εκπληρώσει τις μεγάλες ελπίδες που του συνδέονται.

Τώρα που πήγα να τον δω στην Αθήνα, χάρηκα που ενώ ήταν έτοιμος άντρας, επιτυχημένος ποδοσφαιριστής, σύζυγος, περήφανος οικογενειάρχης, το αναιδές χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη του. Πλέον είναι ποδοσφαιριστής της ομάδας πατινάζ και 20 φορές πρωταθλητής Ελλάδας, Παναθηναϊκός, όπου ο Márton Esterházy ήταν ο προκάτοχός του ως παίκτης, και με προπονητή τον Ferenc Puskás, πέτυχε τη μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του συλλόγου να φτάσει στον τελικό του το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. το 1971 – τότε, όπως στο Felcsúton δίπλα στο άγαλμα του Puskás, μπορούσε να περπατήσει κάθε μέρα, έτσι τώρα η αναμνηστική πλακέτα του θείου Öcsi τον υποδέχεται πριν από κάθε προπόνηση.

Είκοσι οκτώ ετών, το συμβόλαιό του είναι τριάμισι ετών.

«Τώρα που ανήκεις πραγματικά, μπορείς να το απολαύσεις; Του κάνω την ερώτηση και μου απαντά με ειλικρίνεια: «Έχω πάει ήδη με μία ή δύο καλές ομάδες, για να αναφέρω μόνο τους δύο πρώην πρασινόλευκους συλλόγους μου, τη Βέρντερ και την Φράντι. Είμαι ήδη περήφανος για όσα έχω πετύχει μέχρι τώρα. Γιατί να μην είμαι περήφανος;»

Και αλήθεια: γιατί να μην είναι;

Πρωταθλητής Ουγγαρίας, νικητής του Κυπέλλου Ουγγαρίας, έχει πλέον καλές πιθανότητες για τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, μετά ίσως για τη συμμετοχή στο Champions League που τον συνοδεύει, 44 φορές παίκτης της εθνικής ομάδας (και ίσως 60 φορές αν δεν πόνεσε), κέρδισε το φθινόπωρο του 2015 στο Όσλο το πιο σημαντικό γκολ των τελευταίων τριάντα ετών της εθνικής του ομάδας στα πλέι οφ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος εναντίον των Νορβηγών (μπόρεσε έτσι να κάνει το ντεμπούτο του στην εθνική ομάδα με ένα γκολ , όπως είχε κάνει ο Πούσκας εβδομήντα χρόνια νωρίτερα), μπόρεσε να παίξει σε δύο ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μάλιστα, το 2016 κόντρα στους Αυστριακούς και το 2021 εναντίον των Γάλλων – ψηφίστηκε παίκτης του αγώνα από την UEFA.
Γιατί λοιπόν να μην είναι περήφανος για όλα αυτά, ειδικά από τη στιγμή που ξέρουμε ότι ο Τσομπάνκα ξεκίνησε από μια δύσκολη κατάσταση και έγινε ποδοσφαιριστής ορόσημο.

Να είστε περήφανοι για τον εαυτό σας, γιατί είμαστε και εμείς!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερες απόψεις του προσωπικού του National Sport εδώ!