Τα καπέλα είναι ακόμα κλειστά στο Μόναχο στη μνήμη του Pál Csernai. Η δραματική πτώση που ακολούθησε τα πιο ένδοξα χρόνια στην ιστορία του συλλόγου σταμάτησε υπό την ηγεσία του η βαυαρική πλευρά, η οποία επέστρεψε στην κορυφαία κατηγορία της Ευρώπης με τον Ούγγρο master μετά την ακμή του Sepp, Maier, Franz Beckenbauer και Gerd Muller.

Ο Csernai, στο πολλά υποσχόμενο εξώφυλλο του Csepel Vasas, μπόρεσε να εμφανιστεί δύο φορές μεταξύ των καλύτερων (με τον Szojka στη Νορβηγία και τον Bozsik στη Φινλανδία), όταν το 1955 «ξεχάστηκε έξω» στη Βιέννη μετά από έναν αγώνα με την εθνική ομάδα Β’. Ο μικρότερος αδερφός του, ο Tibor, που είναι έξι χρόνια νεότερος του, έκανε μια καλή καριέρα εδώ στη χώρα του, ήταν βασικό μέλος της ομάδας που κέρδισε το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Τόκιο το 1964, πέθανε το 2012 σε ηλικία 73 ετών. )

Ο Pál Csernai, 23, είχε την υπόσχεση για ποδοσφαιρική καριέρα, έφτασε στο Μόναχο στα γενέθλιά του, από όπου πήγε στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες στην Cortina d’Ampezzo στις αρχές του 1956 παρέα με έναν Ούγγρο δημοσιογράφο που ζούσε εκεί. Το πρώτο άτομο που συνάντησα στο δρόμο ήταν ο Gusztáv Sebes, ο οποίος δεν υπηρετούσε ως στέλεχος της MOB εκτός από τη θέση του αρχηγού της εθνικής ομάδας. Στην πρώτη του έκπληξη, φώναξε στο κεφάλι του Τσερνάι και απείλησε με μόνιμη απαγόρευση, αλλά το μελλοντικό του σύλλογο στη Γερμανία, η Καρσλρούχερ SC, έπαιξε κόλπα μέχρι που το ουγγρικό εξώφυλλο ξέφυγε κατά δέκα μήνες. Μετά το 1956, οι Puskás δεν ήταν πλέον τόσο τυχεροί.

Έπαιζε ποδόσφαιρο στην Ελβετία και τη Γερμανία, όπου εκείνη την εποχή πλήρωναν ήδη για το ποδόσφαιρο, αν και στις περισσότερες περιπτώσεις ο παίκτης μπορούσε να αποφασίσει αν θα λάβει χρήματα ή μια συμφωνία. Ο Csernai επέλεξε το δεύτερο όταν αντιμετώπισε μια προσφορά 20.000 εμπορικών σημάτων.Δημιουργούσε ένα υπόγειο γκαράζ κάτω από ένα εμπορικό κέντρο στο κέντρο της Στουτγάρδης και, κάπως απροσδόκητα, έβγαζε τα προς το ζην από αυτό.

Εν τω μεταξύ, είχε ήδη ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του στο ήδη γνωστό κολέγιο της Κολωνίας, ξεκίνησε με μια μικρή ερασιτεχνική ομάδα, για πλάκα, μετά, όπως έπρεπε, ξεκίνησε στην επαγγελματική σκάλα, στην Regionalliga Reutlingen , Βέλγιο πρώτη κατηγορία στην Αμβέρσα, μετά στο Nordbadischer Fussballverband, δηλαδή στο Βορρά, έγινε προπονητής της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας Daden για μια σύντομη περίοδο τεσσάρων ετών, στην Καρλσρούη.

Το 1977, ο κεντρικός χαφ της Golden Team, Gyula Lóránt, έψαχνε για προπονητή μεσαίας γραμμής στην Άιντραχτ Φρανκφούρτης, και σκέφτηκε τον καλό του φίλο, Csernai, του οποίου το συμβόλαιο με την ένωση επρόκειτο να λήξει. Η περιπέτεια στη Φρανκφούρτη φτάνει σε ένα σπάνιο τέλος, η Άιντραχτ και η Μπάγερν, που επίσης πετούσαν σε χαμηλό ύψος εκείνη την εποχή, αποφασίζουν να κάνουν έναν ακατανόητο ελιγμό: απλώς αντικαθιστούν τους δύο προπονητές, τον Ντέτμαρ Κράμερ, τον μισητό στο Μόναχο, και τον Λόραντ, που ήταν μισητό στη Φρανκφούρτη…

Ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν ήρθαν, ο Lóránt δεν ήταν δημοφιλής στο Μόναχο, για να το θέσω ήπια, ανάμεσα στα αστέρια ο Paul Breitner τον θυμόταν να φυσούσε συνεχώς καπνό πούρου στο πρόσωπό του στα αποδυτήρια και να μύριζε το εξαιρετικό ουγγρικό λουκάνικο, και τελικά ήταν απολύθηκε την άνοιξη του 1978. Ο πρόεδρος του συλλόγου Wilhelm Neudecker ήθελε τον αδιάλλακτο Max Merkel στον πάγκο, αλλά ο Breitner και ο Sepp Maier γονάτισαν κυριολεκτικά μπροστά του στο γραφείο για να διορίσουν τον πρώην προπονητή στίβου, Csernai. Και συνέβη, και ο Πρόεδρος Neudecker παραιτήθηκε μετά από δεκαεπτά χρόνια.

Ως νεαρός ποδοσφαιριστής του Τσέπελι Βάσας

Ο Ούγγρος κύριος εξάλειψε τις κλίκες που ο Lóránt αποδείχτηκε ανεξέλεγκτος, ο Gerd Müller πήγε στην Αμερική και η ομάδα άρχισε να κερδίζει. Τερμάτισε τρίτος στην Μπουντεσλίγκα και του επετράπη να ξεκινήσει στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, κάτι που κατ’ αρχήν δεν θα έπρεπε να είναι λόγος για να μείνει πίσω ένας τρεις φορές Κυπελλούχος Ευρώπης, αλλά μετά τις πρόσφατες ανατροπές στο Μόναχο, απαγορεύτηκε και αυτό. Ο Czernai είχε έναν εξαιρετικό Paul Breitner και έναν νεαρό Karl-Heinz Rummenigge, Χρυσή Μπάλα το 1980 και το 1981. Τα δύο αστέρια περιβάλλονταν από μια εξαιρετικά ενωμένη ομάδα, η οποία έπαιζε τέλεια το PAL-System, που πήρε το όνομά του από το μικρό όνομα του Csernai. Το τηλεοπτικό σύστημα που προέρχεται από τη Γερμανία, δηλαδή την εδαφική άμυνα, και παρά το γεγονός ότι το Αμβούργο, η Γκλάντμπαχ και ακόμη και η Κολωνία αντιπροσώπευαν περισσότερη δύναμη παιχνιδιών με βάση τα ονόματα εκείνη την εποχή, μετά από έξι χρόνια νηστείας, η Μπάγερν έγινε πρωταθλήτρια και στη συνέχεια υπερασπίστηκε τον τίτλο της. Το 1980 ήταν ημιτελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, το 1981 του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και το 1982 μπορούσε να παίξει στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης στο Ρότερνταμ κόντρα στην Άστον Βίλα. (Οι Βαυαροί έγιναν δευτεραθλητές αφού κέρδισαν τη Σουηδική Öster, την Πορτογαλική Μπενφίκα, τη Ρουμανική Κραϊόβα και τη Βουλγαρική CSZKA Σόφιας.) Σήμερα είναι ιστορία που κέρδισε η Βίλα με το γκολ του τερματοφύλακα Peter Withe Ο Nigel Spink έσωσε τα βλέμματα της ομάδας του Μονάχου.

Το συμβόλαιο του Cernai στο Μόναχο παρατάθηκε, αλλά ένιωσε ότι χρειαζόταν αλλαγή και μετά από μια παράκαμψη τετάρτου αιώνα στη Γερμανία, βρέθηκε ξανά στον πάγκο.Πρώην ομάδα του Lóránt, ο ελληνικός ΠΑΟΚ Θεσσαλονίκης. Το επόμενο καλοκαίρι βρέθηκε στην Μπενφίκα, όπου ανέλαβε την εταιρεία του Σβεν-Γκόραν Έρικσον. Εκείνη την εποχή, η Πόρτο ήταν ένα βήμα μπροστά από τους άλλους, είχαν ήδη τυπώσει μια αφίσα με την επιγραφή “Πρωταθλητής και νικητής του κυπέλλου ’85” όταν η Μπενφίκα, αποτελούμενη κυρίως από παίκτες ηλικίας άνω των 30 ετών (Μανουέλ Μπέντο, Πιέτρα, Νενέ) από την Τσερνάι, τη νίκησε με 3-1 στον τελικό του Κυπέλλου Πορτογαλίας. Μετά έφυγε από εδώ με ένα χάλκινο μετάλλιο πρωταθλήματος στην τσέπη. Ήρθε η Ντόρτμουντ, η τουρκική Φενέρμπαχτσε, η πολυσύχναστη Άιντραχτ (από όπου ο Λάγιος Ντετάρι μόλις είχε βρει τον δρόμο για τον Πειραιά), μετά οι Γιουνγκ Μπόις της Βέρνης και της Χέρτα. Ο Τσερνάι είχε αποφασίσει εδώ και καιρό ότι θα είναι προπονητής μέχρι να κλείσει τα 60, η ώρα πλησίαζε και το κίνητρό του τελείωσε.

Και μετά ήρθε μια προσφορά – από τη Βόρεια Κορέα… Ο Τσερνάι έφτασε στην Πιονγκγιάνγκ μέσω Ανατολικού Βερολίνου και Μόσχας, φιλοξενήθηκε στον 10ο όροφο ενός αθλητικού ξενοδοχείου τριάντα ορόφων (δεν υπήρχε ζεστό νερό, ακόμη και μόνο μέχρι τον δέκατο όροφο μια φορά την εβδομάδα), ήταν ο μόνος κάτοικος του ξενοδοχείου.

“Είπα στους Κορεάτες ότι ζήτησα προκαταβολικά τον εξάμηνο μισθό μου σε μετρητά και, φυσικά, σε δολάρια, συνολικά εξήντα χιλιάδες δολάρια. Ναι, αλλά δεν υπήρχαν τράπεζες στη Νότια Κορέα. Βόρεια, δεν είχα τίποτα μπορούσα να καταθέσω χρήματα από ή να τα μεταφέρω από, οπότε κουβαλούσα τα χρήματα μαζί μου για μήνες, ήρθα στις εθνικές προπονήσεις με μια τσάντα γυμναστικής, την έβαλα στην κάτω αριστερή γωνία, στο δίχτυ και ζήτησα από τον φύλακα να φροντίσει ήταν σαν κόρη οφθαλμού. Δεν είχε ιδέα ότι είχε εξήντα χιλιάδες δολάρια, αλλά δεν θα ήξερε ούτως ή άλλως τι ήταν…»

Τελικά, καθ’ οδόν για έναν αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Ντόχα, κατάφερε να απορρίψει 26 εκατομμύρια HUF στο τοπικό υποκατάστημα της Kommerzbank στη Σιγκαπούρη. Εκείνη την εποχή, βρισκόταν ήδη σε μια ιστορική νίκη, επειδή οι Κορεάτες που ζούσαν στην Αμερική επινόησαν και στη συνέχεια κανόνισαν μυστηριωδώς ότι η ΛΔΚ της Κορέας θα έπαιζε φιλικό αγώνα (…) στην Ουάσιγκτον με την οικοδέσποινα του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, τις Ηνωμένες Πολιτείες . Ο Τσερνάι είχε τρεις εβδομάδες για να φτιάξει μια εθνική ομάδα, εκτός από τρεις ή τέσσερις παίκτες, έριξε ολόκληρο το καρέ Α, ονομάστηκε η πιο ανταποκρινόμενη Ολυμπιακή ομάδα εναντίον της Αμερικής και κατάφεραν να κερδίσουν 2-1: «Έστειλαν ένα ειδικό στρατιωτικό αεροπλάνο στο Πεκίνο και στις δύο η ώρα το πρωί, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περίμεναν την εθνική ομάδα στην ημερήσια διακόσμηση του αεροδρομίου της Πιονγκγιάνγκ, με μια μπάντα, τους πρωτοπόρους και μια βροχή λουλούδια. ….”

Παρά την αποτυχία τους να προκριθούν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, οι Βορειοκορεάτες ήταν στα πλέι οφ των πέντε κορυφαίων ασιατικών ομάδων. Ο Τσερνάι είχε βαρεθεί τελείως όταν προσπάθησε μάταια να οργανώσει μια μόνιμη ευκαιρία παιχνιδιού, αν και ως επιλεγμένη ομάδα θα μπορούσε τουλάχιστον να ξεκινήσει στο πρωτάθλημα.

Με αυτό, ουσιαστικά αποσύρθηκε. (Αν όχι λόγω της θλίψης του που άφησε το Csernai, αλλά ο Μεγάλος Ηγέτης, Kim Ir Szen, πέθανε αυτό το καλοκαίρι…) Έπιασε δουλειά στο Sopron για μερικούς μήνες, ήταν κάπως η δοκιμασία για αυτόν ήταν μια δοκιμασία από την Ουγγαρία μετά την αλλαγή καθεστώτος, καθώς τον απασχολούσε ήδη να αλλάξει τη σκέψη του. Οι Γερμανοί φίλοι του δεν κατάλαβαν ποτέ γιατί επέλεξε τη Βουδαπέστη το 1997. Επισκεπτόταν το Μόναχο μόνο μία φορά το χρόνο, αν και λάμβανε ετήσια πάσα για το υπόλοιπο της ζωής του στη Μπάγερν.

Δεν είχε κανέναν να στείλει εδώ και εννέα χρόνια, δεν ήταν ακόμα 81 όταν πέθανε τον Σεπτέμβριο του 2013.