Αν έπρεπε να καθιερώσουμε μια κατάταξη με τους παλαιότερους αρχηγούς κρατών που ηγήθηκαν της σύγχρονης Ρουμανίας, ο Ίον Ιλιέσκου δεν βρίσκεται στο βάθρο. Βρίσκεται «μετά βίας» στην τέταρτη θέση, με το πλεονέκτημα να είναι ακόμα ζωντανός, όπως λένε οι συγγενείς του, και να έχει κάθε πιθανότητα να γίνει αρχηγός.

Ο Ίον Ιλιέσκου θα μπορούσε να βρεθεί στο βήμα, μεταξύ των τριών πρώτων αρχηγών κρατών που έχουν ζήσει περισσότερο, σε περίπου δύο χρόνια, όταν θα πλησιάσει τα 95 του χρόνια. Και για να γίνει ο μεγαλύτερος, θα πρέπει να περιμένει περίπου 97 χρόνια και περίπου πέντε, καλύτερα, έξι μήνες. Ο Ιλιέσκου ηγήθηκε της Ρουμανίας, ως πρόεδρος, για δύο θητείες, μεταξύ 1989 – 1996 και 2000 – 2004. Μετά το τέλος της δεύτερης θητείας, ο πρώην αρχηγός του κράτους αποσύρθηκε, απαλά, απαλά, από τη δημόσια ζωή και από το 2017 δεν έχει εθεάθη σε εκδηλώσεις.

Ο βουλευτής Ionuț Vulpescu, κοντά στον πρώην πρόεδρο, δήλωσε στις αρχές Μαρτίου, λίγο πριν την επέτειο της 3ης Μαρτίου, ότι ο Ion Iliescu είναι καλά στην υγεία του και ότι είναι σε πλήρη πνευματική και ακόμη και φυσική κατάσταση. Σύμφωνα με τον Βουλπέσκου, ο πρώην αρχηγός του κράτους διαβάζει, εργάζεται και γράφει στον δικό του τόμο απομνημονευμάτων.

“Διάβασα τι γράφτηκε, αλλά να ξέρετε ότι ο Ion Iliescu δεν έχει προβλήματα υγείας. Την επόμενη εβδομάδα θα έχει τα γενέθλιά του (3 Μαρτίου), θα είναι 93 ετών και είναι σε εξαιρετική φόρμα. Διαβάστε, δουλέψτε, γράψτε στον τόμο του απομνημονεύματα, πράγματα που είναι φυσιολογικά για αυτήν την ηλικία και μη φυσιολογικά για εμάς που είμαστε νεότεροι. Είναι καλύτερα από όσους ανησυχούν για την υγεία του. Αυτό έχω παρατηρήσει με τον καιρό, όχι μόνο τώρα», δήλωσε ο Ionuț Vulpescu την 1η Μαρτίου.

Ο μακροβιότερος αρχηγός κράτους της Ρουμανίας

Ο πρώην κομμουνιστής ηγέτης Ion Gheorghe Maurer κατατάσσεται πρώτος στην ιεραρχία των «αθανάτων» που κυβέρνησαν τη σύγχρονη Ρουμανία. Γεννημένος το 1902, πέθανε σε ηλικία 97 ετών και 138 ημερών στις 8 Φεβρουαρίου 2000. Το 1937 έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο Ion Gheorghe Maurer ήταν Πρόεδρος του Προεδρείου της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ρουμανίας – αρχηγός κράτους – μεταξύ 11 Ιανουαρίου 1958 και 21 Μαρτίου 1961. Από τις 21 Μαρτίου 1961 κατείχε τη θέση του πρωθυπουργού της Ρουμανίας, κατά τη διάρκεια της κομμουνιστικής δικτατορίας. Διηύθυνε πέντε γραφεία μέχρι το 1974.

Ο Ion Gheorghe Maurer υποστήριξε τον Nicolae Ceaușescu να πάρει την εξουσία μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, μετά το θάνατο του Gheorghe Gheorghiu Dej, και τα επόμενα χρόνια τον βοήθησε να εδραιώσει την εξουσία του.

Ήρθε σε σύγκρουση με τον Τσαουσέσκου το 1971, κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού, για μια αρκούδα, την οποία ισχυρίστηκαν και οι δύο. Τρία χρόνια αργότερα, το 1974, ως μέρος αυτής της σύγκρουσης, ο Ion Gheorghe Mauer αποσύρθηκε λόγω ασθένειας. Παρέμεινε στην ακολουθία του δικτάτορα, απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια της κομμουνιστικής ονοματολογίας.

Σε αντίθεση με πολλούς από τους συναδέλφους του στο πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα, μετά το 1989 δεν ασχολήθηκε πλέον με την πολιτική ζωή. Πέθανε, όπως είπα, στις 8 Φεβρουαρίου 2000.

Ο βασιλιάς Μιχάι Α’, ένας από τους αθάνατους της Ρουμανίας

Η δεύτερη θέση στην ιεραρχία των παλαιότερων αρχηγών κρατών που κυβέρνησαν τη σύγχρονη Ρουμανία καταλαμβάνεται από τον πρώην βασιλιά της Ρουμανίας, Mihai I. Αν και κυβέρνησε τη χώρα μόνο για δέκα χρόνια, ο Mihai I παρέμεινε σύμβολο για τους περισσότερους Ρουμάνους.

Γεννήθηκε στη Σινάια στις 25 Οκτωβρίου 1921, ως γιος του πρίγκιπα Καρόλου (ο μελλοντικός βασιλιάς Κάρολος Β’) και της πριγκίπισσας Έλενας της Ελλάδας. Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου 2017, σε ηλικία 96 ετών και 42 ημερών, από φυσικά αίτια.

Ο βασιλιάς Μιχάι Α’ κυβέρνησε τη Ρουμανία δύο φορές, μεταξύ 1927 και 1930 και μεταξύ 1940 και 1947, όταν αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Έγινε βασιλιάς σε ηλικία 6 ετών μετά το θάνατο του παππού του Φερδινάνδου Α’, καθώς ο πατέρας του, ο Πρίγκιπας Κάρολος παραιτήθηκε από το θρόνο και παρέμεινε στο εξωτερικό το 1925. Λόγω της πολύ νεαρής ηλικίας του, δεν μπόρεσε να βασιλέψει, γι’ αυτό διορίστηκε αντιβασιλεία που σχηματίστηκε από Ο πρίγκιπας Νικόλαος (δεύτερος γιος του βασιλιά Φερδινάνδου Α΄ και θείος του Μιχαήλ), ο πατριάρχης Μιρόν Κριστέα και ο Γκεόργκε Μπουζντούγκαν, πρόεδρος του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου (μέχρι τις 7 Οκτωβρίου 1929, ημερομηνία του θανάτου του, αντικαταστάθηκε από τον Κωνσταντίνο Σαρασεάνου, σύμβουλο στο Δικαστήριο του Ακυρωτικού).

Εκθρονίστηκε από τον ίδιο του τον πατέρα που επέστρεψε στη χώρα το 1930 και διορίστηκε βασιλιάς από τη Βουλή. Ο Μιχάι έγινε Μέγας Βοεβόδας της Άλμπα-Ιουλίας και διάδοχος του θρόνου. Ο Μιχάι Α’ έγινε ξανά βασιλιάς της Ρουμανίας το 1940 σε ηλικία 18 ετών, όταν ο Κάρολος Β’ αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τον στρατηγό Ίον Αντονέσκου.

Μέχρι το 1944, αν και βασιλιάς, ο Μιχάι Α’ δεν είχε πολλά προνόμια, αφού τη χώρα κυβερνούσε ο Ίον Αντονέσκου. Ανέλαβε ξανά τα καθήκοντά του στις 23 Αυγούστου 1944, μετά τη σύλληψη του Αντοέσκου και την αποκατάσταση του Συντάγματος του 1923. Παρέμεινε στον θρόνο για τρία χρόνια, μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 1947, όταν αναγκάστηκε να υπογράψει το διάταγμα παραίτησης από τον κομμουνιστές. .

Επιστήμονας επικεφαλής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ρουμανίας

Την τελευταία θέση στο βάθρο καταλαμβάνει επίσης ένας κομμουνιστής αρχηγός κράτους, ο λόγιος Constantin Ion Parhon (15 Οκτωβρίου 1874 – 9 Αυγούστου 1969). Ήταν κομμουνιστής αξιωματούχος, ενδοκρινολόγος και νευροψυχίατρος, ο οποίος ήταν πρόεδρος του Προεδρείου της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ρουμανίας (αρχηγός του κράτους) μεταξύ 13 Απριλίου 1948 και 2 Ιουνίου 1952.

Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο του Βουκουρεστίου (1893 – 1900) και το 1900 απέκτησε τον επιστημονικό τίτλο του διδάκτορα της ιατρικής με τη διατριβή «Συμβολές στη μελέτη των αγγειοκινητικών διαταραχών στην ημιπληγία».

Το 1928 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Ρουμανικής Ακαδημίας και το 1939 έγινε τιτουλάριος και επίτιμος πρόεδρος του επιστημονικού φόρουμ. Όλα αυτά τα χρόνια, κατείχε και άλλες θέσεις σε επαγγελματικούς ιατρικούς οργανισμούς. Υπήρξε τακτικό μέλος της Ιατρικής Ακαδημίας στο Βουκουρέστι (1935), επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών (1969), ιδρυτικό μέλος της Ανατομικής Εταιρείας του Βουκουρεστίου, της Βιολογικής Εταιρείας, της Ρουμανικής Εταιρείας Νευρολογίας, Ψυχιατρικής , Ψυχολογία και Ενδοκρινολογία.

Ο Constantin I Parhon, ήταν ένας από τους ιδρυτές του Εργατικού Κόμματος, μιας βραχύβιας πολιτικής ομάδας που συγχωνεύτηκε με το Αγροτικό Κόμμα το 1919. Λίγο μετά τη συγχώνευση, ο γιατρός αποσχίστηκε από μια ομάδα και αργότερα έγινε υποστηρικτής του Κομμουνιστικού Κόμμα της Ρουμανίας.

Μετά την ανακήρυξη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ρουμανίας, εξελέγη Πρόεδρος του Προεδρείου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ρουμανίας (30 Δεκεμβρίου 1947 – 13 Απριλίου 1948). Μεταξύ 13 Απριλίου 1948 και 2 Ιουνίου 1952, ο Parhon υπηρέτησε ως Πρόεδρος του Προεδρείου της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης, θέση ισοδύναμη με αυτή του Αρχηγού του Κράτους. Τον Ιούνιο του 1952, εγκατέλειψε την πολιτική δραστηριότητα και αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στην επιστημονική έρευνα. Πέθανε σε ηλικία 94 ετών και 297 ημερών στις 9 Αυγούστου 1969.

Ως αρχηγός του κράτους, στις 22 Αυγούστου 1950, διέταξε τη μετονομασία του Μπρασόφ σε Πόλη του Στάλιν «προς τιμήν της μεγάλης ιδιοφυΐας της εργαζόμενης ανθρωπότητας, του ηγέτη του σοβιετικού λαού, του απελευθερωτή και αγαπημένου φίλου του λαού μας, Ιωσήφ Βισσαριονοβίτσι. Στάλιν».

Ποιος άλλος είναι μέρος της ιεραρχίας των αθανάτων

Για όσους ενδιαφέρονται για τις επόμενες θέσεις στην ιεραρχία των αθανάτων που διαχρονικά ήταν επικεφαλής της Ρουμανίας, λέμε επίσης ότι ο Νικολάε Τσαουσέσκου καταλαμβάνει μόλις την 11η θέση, με 71 χρόνια και 333 ημέρες. Μπροστά του στη λίστα είναι ο Emil Constantinescu, 4ος με 83 χρόνια και 174 ημέρες, ο Nicolae Văcăroiu, 79 ετών και 158 ημέρες, ο Carol I, 75 ετών και 170 ημερών, ο Lascăr Catargiu, 75 ετών και 149 ημερών, ο Petru Groza, 73 ετών. 31 ημερών και ο Nicolae Haralambie, 72 ετών και 220 ημερών, στη δέκατη θέση.

Ο τελευταίος, Nicolae Haralambie (27 Αυγούστου 1835 – 3 Απριλίου 1908) ήταν Ρουμάνος πολιτικός και στρατηγός, ένα από τα τρία μέλη του βασιλικού υπολοχαγού που ηγήθηκε του κράτους μετά την παραίτηση του Alexandru Ioan cuza, το 1866, μέχρι το ενθρόνιση του Carol I.

Μαζί του, ο Βασιλικός Υπολοχαγός περιλάμβανε επίσης τον Lascăr Catargiu (1 Νοεμβρίου 1823 – 11 Απριλίου 1899), Πρόεδρο του Συντηρητικού Κόμματος και πρώην πρωθυπουργό της Ρουμανίας, και τον στρατηγό Nicolae Constantin Golescu (γεν. 1810 – 10 Δεκεμβρίου 1877). , κατέλαβε την 13η θέση στην ιεραρχία, με 67 χρόνια.