Οι αρχαίοι Έλληνες έτρεφαν μεγάλη αγάπη και σεβασμό για τα σκυλιά τους και εκτιμήθηκαν ως σύντροφοι, προστάτες και κυνηγοί, όπως μαρτυρούν οι πολλές επιτύμβιες στήλες που ανακαλύφθηκαν ανά τους αιώνες.

Η πιο γνωστή ιστορία αφορά τη σχέση των αρχαίων Ελλήνων με τα σκυλιά τους Όμηρος Προέρχεται από το έργο του Οδύσσεια. Η ιστορία, που γράφτηκε ήδη από το 800 π.Χ. Ο J.-C., κάνει λόγο για την ακραία πίστη των σκύλων στον άνθρωπο. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Άργος είναι πιστός φίλος του βασιλιά Οδυσσέα. Ο αφέντης του, μετά από 20 χρόνια περιπέτειας, επιστρέφει τελικά στο σπίτι, αλλά οι εχθρικοί μνηστήρες δεν τον αναγνωρίζουν να διαγωνίζεται για το χέρι της γυναίκας του Οδυσσέα, Πηνελόπης. Ωστόσο, ο Άργος αναγνωρίζει τον κύριό του και σηκώνεται από εκεί που τον περίμενε πιστά μέχρι τότε, χαιρετώντας τον κουνώντας την ουρά του. Ο Οδυσσέας, ωστόσο, είναι μεταμφιεσμένος και φοβάται ότι, αν αναγνωρίσει τον χαιρετισμό, θα αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα στους αιτούντες, οπότε θα αγνοήσει τον παλιό του φίλο και το Άργος θα υποχωρήσει τραγικά και θα πεθάνει.

Ο ίδιος ο μεγάλος φιλόσοφος, ο Σωκράτης, έβλεπε τη σοφία στα σκυλιά.

Υποστήριξε ότι οι σκύλοι είναι αληθινοί φιλόσοφοι, επειδή «διακρίνουμε μόνο τα πρόσωπα των φίλων και των εχθρών με βάση τα κριτήρια της γνώσης και της άγνοιας» και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα σκυλιά θέλουν να μάθουν πράγματα επειδή παίρνουν αποφάσεις μαθαίνοντας τι τους αρέσει και τι δεν τους αρέσει, όχι με βάση τη γνώση της αλήθειας. Σωκράτης νόμιζε ότι ο σκύλος είχε μάθει ποιος ήταν ο φίλος του και ποιος όχι, οπότε μπορούσε να αντιδράσει ανάλογα. ενώ οι άνθρωποι συχνά ξεγελιούνται για να γίνουν πραγματικοί φίλοι τους.

Φιλόσοφος, Σύνοψη του Διογένη, που έζησε μεταξύ 412 και 323 π.Χ. Ο J.-C., αποκαλούσε τον εαυτό του «ο σκύλος». Για να εξηγήσει γιατί διάλεξε το όνομα ενός ζώου για τον εαυτό του, απάντησε: «Επειδή πλησιάζω αυτούς που μου δίνουν κάτι, θα επιπλήξω αυτούς που δεν δίνουν τίποτα και θα δαγκώσω τους κακούς».

Αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες τα σκυλιά τους

Οι αρχαίοι Έλληνες έχτισαν τον Παρθενώνα, έγιναν φιλόσοφοι, έγραψαν τις μεγαλύτερες τραγωδίες και κωμωδίες του κόσμου και έθεσαν τα θεμέλια για τον δυτικό πολιτισμό συνολικά, αλλά δυσκολεύονται να επιλέξουν ένα όνομα για τα σκυλιά τους.

Στις μέρες μας επιλέγουμε ένα όνομα που μας αρέσει, που μας θυμίζει κάτι ή που έχει μια ευχάριστη σημασία για εμάς. Τότε, ωστόσο, υπήρχε ένας πολύ πιο περίπλοκος τρόπος για να επιλέξουν τα σκυλιά ένα όνομα.

Ξενοφών Σύμφωνα με τα ονόματα των σκύλων που προτιμούσαν οι αρχαίοι Έλληνες ήταν σύντομα, αποτελούμενα από μία ή το πολύ δύο συλλαβές. Δόθηκε επίσης ιδιαίτερη προσοχή στην έννοια του ονόματος του σκύλου και δεν τους δόθηκε ποτέ όνομα τυχαία ή ιδιοτροπία. Κι αυτό γιατί το όνομα του σκύλου επηρέασε και τον ιδιοκτήτη του. Οι αρχαίοι Έλληνες λοιπόν επέλεγαν ονόματα που εξέφραζαν θάρρος, δύναμη, ταχύτητα, εμφάνιση ή οποιαδήποτε άλλη υλική ή πνευματική αξία. Ο ίδιος ο Ξενοφών διάλεξε το όνομα «Impetus» (ώθηση) για τον δικό του σκύλο. Αταλάντααπό την άλλη, ο διάσημος κυνηγός της ελληνικής μυθολογίας αποκαλούσε τον σκύλο του «Αύρα» (αύρα ή αεράκι).

Άλλα γνωστά ονόματα αρχαίων σκύλων περιλαμβάνουν: Αχαλίνωτος, Ακόλουθος, Κοράκι, Ο Λαμπρός, Καλός Σκοπευτής και, φυσικά, ο πιστός σκύλος του Οδυσσέα, Άργος.

Τη λίστα με τα ονόματα των παλιών σκύλων συμπλήρωσε ο Polydeukész, ο οποίος ανέφερε και ονόματα όπως White, Ink, Flower, Storm, Hunter, Spade και Guard.

Η αγάπη των αρχαίων Ελλήνων για τα σκυλιά ήταν χαραγμένη σε ταφόπλακες για πάντα

Αφού ο πιστός τους φίλος και σύντροφος έφυγε από αυτόν τον κόσμο, οι αρχαίοι Έλληνες δεν φοβήθηκαν να εκφράσουν τη θλίψη τους για τον χαμό τους, έκλαιγαν ανοιχτά. Στην πορεία, τα κατοικίδιά τους θάφτηκαν σε καθορισμένους τάφους σε μια πανηγυρική τελετή. Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει επιτύμβιες στήλες σε αμέτρητες επιτύμβιες στήλες που αφιέρωσαν οι Έλληνες στους γούνινους φίλους τους.

«Ελένη, υιοθετημένο παιδί, ψυχή απαράμιλλη, άξια επαίνου». Η επιτύμβια επιγραφή δείχνει ότι κάποιοι αρχαίοι Έλληνες, όπως και σήμερα, θεωρούσαν τα σκυλιά τους υιοθετημένα παιδιά τους.

Στην παρακάτω περίπτωση, ένας κυνηγός θρηνούσε το θηλυκό σκυλί που τον είχε βοηθήσει να κυνηγήσει στα τρία ελληνικά βουνά που αναφέρονται στην ταφόπλακα. «Πραγματικά, αν και είσαι νεκρός σε αυτόν τον τάφο, πιστεύω ότι τα θηρία εξακολουθούν να φοβούνται τα λευκά σου κόκκαλα, κυνηγέ Lykasz. και η μοναξιά του μεγάλου Πηλίου, η υπέροχη Όσσα και οι μοναχικές κορυφές του Κιθαιρώνα γνωρίζουν την ανδρεία σου. »